Dziewiętnaste zaklęcie. ♥

„Teraz już nigdy w pełni nie ułożę puzzli swego życia.
Zawsze będzie brakowało jednego elementu - Ciebie.”

        Każdy wie, jak boli upadek, kiedy dno jest bliżej niż dalej, a powietrze dławi, nie dając życia. Każdy wie ile łez kosztuje miłość, która bez słonych kropli na policzkach, wbrew pozorom, czyni ją jeszcze piękniejszą i wyjątkową. Każdy wie jak bardzo dobija samotność, która przydarzyć może się nawet wśród tłumu ludzi, którzy nas otaczają. A pewne jest to, iż każdy człowiek wie ile sił potrzeba, by żyć. Ile pokładów energii kosztuje zwykłe spotkanie z codziennością. Z jutrem, które jest niepewne. Każdego dnia pracujemy na lepsze jutro, nie wiedząc czy ono na pewno nadejdzie. Czyż nie jest to zabawne? Jeśli tak na to patrząc, to tak. Jest to śmieszne i stosunkowo niedorzeczne, lecz nie wolno zapominać, że nie wierząc w nowe, lepsze jutro, poddajemy się. Przestajemy walczyć o siebie i swoje życie, które de facto przeżyć musimy… Tylko ile tych ‘lepszych jutr’ już minęło? Jednak człowiek jest skonstruowany w sposób, że pomimo wszystko, nadzieja nie gaśnie. Nadzieja na nadchodzące lepsze jutro… 

            Patrzyła przez załzawione oczy na Thomasa, który najwidoczniej spał, śniąc o czymś przyjemnym, gdyż dostrzegła subtelny uśmiech na twarzy chłopaka. Spał, wyglądając tak niewinnie i beztrosko. Tak, jakiego już dawno Go nie widziała. Gładziła delikatnie Jego blond czuprynę, powtarzając sobie w duszy, że wszystko się ułoży. Życie każdego z nich. Jego i Jej. Osobno. A jednak. Los znów odnalazł sposób, by ich ze sobą połączyć. Szkoda jedynie, że okoliczności były tak tragiczne w skutkach…

-Spokojnie, Thomas… Spokojnie- szeptała, widząc, że Austriak budzi się gwałtownie ze snu, w którym trwał przez pewien czas Jej pobytu.- Jesteś w szpitalu. Wasz autobus miał wypadek, ale wszystko jest już w porządku…- nadal gładziła Jego włosy, składając subtelny, przyjacielski pocałunek na Jego policzku.

-Gdzie reszta?- syknął, czując przeszywający ból głowy, który z niesamowitą siłą promieniował wzdłuż Jego ciała, powodując uczucie otępienia.

-Leżą w sąsiednich salach. Nie martw się o nic, wszystko jest w porządku- uśmiechnęła się blado, widząc, że Thomas wyszedł bez szwanku z wypadku autobusowego, który miał miejsce. Sama nie wiedziała, co dokładnie dzieje się z resztą skoczków. Jeszcze nie miała okazji ich odwiedzić. Celem nadrzędnym była teraz obecność Thomasa bądź Michaela, którego niestety nie zdołała znaleźć w całym rumorze, który panował w szpitalu.

-Jesteśmy w Polsce?- spytał, siadając na szpitalnym łóżku, co chwila sykając z bólu.

-Nie. W Austrii- odpowiedziała spokojnie, patrząc na Niego, łapczywie kradnąc każdą chwilę, którą miała okazję spędzić właśnie z Nim. A mieli przecież już więcej się nie widzieć…

-Przyjechałaś do mnie aż do Austrii?- zdziwienie, jak i respekt, był widoczny na Jego twarzy gołym okiem. Zaśmiała się, mierzwiąc Jego blond czuprynę.

-Austria to nie koniec świata- przewróciła oczami.- Nie róbmy z tego wielkiego hallo. Najważniejsze jest to, że z Tobą wszystko w porządku- uśmiechnęła się szeroko, mimowolnie składając na policzku chłopaka subtelny całus, po którym od razu przyszedł czas na zakłopotanie i rumieńce na Jej bladej twarzy.

-Skoro już jesteś, teraz nie pozwolę Ci uciec- powiedział z cwanym uśmiechem, przyciągając lekko do siebie rudowłosą, resztkami sił, które jeszcze w sobie miał.- To, że w ogóle tutaj przyjechałaś, o czymś świadczy. To przeznaczenie- tym razem to On złożył na policzku dziewczyny delikatny pocałunek, a twarz dziewczyny przybrała jeszcze czerwieńszy charakter.

-Gdyby wszystko było takie łatwe, Thomas…- powiedziała z zadumą, zajmując swe miejsce na niewielkim krzesełku naprzeciwko łóżka blondyna.

-To jest łatwe- oznajmił  pewnie, patrząc na reakcję Polki, w której w oczach pojawiło się zakłopotanie i swojego rodzaju panika.- Tylko Ty sama sobie wszystko utrudniasz.

-Przyjechałam tutaj po to, żeby upewnić się, że z Wami wszystko dobrze- zaczęła, ciężko wzdychając.- Poza tym, nic się nie zmieniło. Nie mogliśmy przewidzieć tego wypadku. Czas na pożegnanie i tak nadejdzie...

-Jak już powiedziałem: teraz nie pozwolę Ci uciec- grał w zaparte, z sekundy na sekundę coraz bardziej poważniejąc.

-Thomas…- zaczęła, wiedząc, że musi ostatecznie zakończyć pewien etap. Pożegnać się raz na zawsze. Dać szansę na normalne życie Jemu i sobie. Tak trzeba było…- Muszę Ci coś powiedzieć…- przyznała, czując, że Jej ciało sztywnieje.

-Co takiego?- spytał, nie spodziewając się niczego nadzwyczajnego, co mogłoby wywołać Jego wewnętrzne trzęsienie ziemi.

-Wyszłam za mąż- wyjąkała cichutko, pokazując chłopakowi są dłoń, na której spoczywał srebrny krążek. On z kolei oniemiał. Tępo patrzył na dłoń Polki, czując jak jad rozlewa się po Jego żyłach. Wszystko wokół zniknęło. Została jedynie ciemność oraz Jej dłoń, na którym spoczywała obrączka. Stracił czucie serca, a oddychanie stało się nie lada wyzwaniem. Emilia natomiast patrzyła na przerażenie chłopaka, czując łzy na swoich policzkach.- No powiedz coś, proszę… Thomas…- chlipała żałośnie, nie mogąc znieść ciszy, która zapanowała i dostarczała niewiarygodnie dużą dawkę strachu i niepewności.

-Co mam Ci powiedzieć?!- wykrzyczał, powracając do szarej rzeczywistości.- Mam Ci może jeszcze pogratulować?!

-Nie!- pisnęła cienko, z jeszcze większą ilością łez na policzkach.- Nie chcę, żebyś miał mi tego ciągle za złe…- szlochała żałośnie, nie zastanawiając się nad głębszym sensem swoich słów.

-Wyjdź stąd. Nie chcę Cię widzieć- powiedział ozięble do granic możliwości, odwracając twarz od rudowłosej, by ukryć przed Nią ból malujący się na Jego twarzy.

-Nie wyjdę- powiedziała pewnie, wycierając drżącą ręką łzy.- Nie opuszczę Cię, dopóki nie ochłoniesz i ze mną nie porozmawiasz- w Jej oczach zdołał zauważyć jedynie pewność i zaangażowanie, pomieszane z bólem, który tkwił w Jej oczach praktycznie od kiedy Ją poznał.

-Wyjdź stąd, powiedziałem!- wrzasnął jeszcze głośniej, lecz Ona nie reagowała. Jedyne co robiła, to siedziała naprzeciwko blondyna, patrząc na Niego swoimi dużymi, zielonymi oczami, cierpliwie spełniając swoje postanowienie.- Siostro!- zawołał, widząc przechodzącą obok sali pielęgniarkę. W ułamku sekundy w pomieszczeniu pojawiła się przyjazna kobieta, która ciepło uśmiechała się do blondyna. Można rzec, że samym swoim uśmiechem, mogłaby uzdrowić niejednego człowieka.

-Słucham- odezwała się, nie zdejmując uśmiechu ze swojej twarzy.

-Proszę wyprowadzić tę kobietę z mojej sali- oznajmił, nie patrząc ani razu na Polkę. Emilka pod wpływem pielęgniarki tym razem była zmuszona zostawić Thomasa w spokoju. Widziała nienawiść w Jego oczach. Czuła jak Jej serce kolejny raz się rozpada. Przyszedł w końcu ten ostateczny czas. Czas na ostatnie pożegnanie, które miała już za sobą. Żałowała, że w takich okolicznościach. Żałowała, że z takim bólem musiała Go zostawić. Ale może z drugiej strony to lepiej? Kiedy nadzieje z dwóch stron zostaną odebrane, łatwiej jest wrócić do realnego życia…

            -Moglibyście mi powiedzieć, gdzie jest Michi?- weszła do wysterylizowanej sali, gdzie znajdował się Gregor wraz z Aśką. Mimo że jeszcze do końca nie ostygła po zajściu z Thomasem, potrafiła teraz wykrzywić usta w koślawy uśmiech. Szczęście na twarzy Aśki i Gregora potrafiłoby połaskotać ciepłymi promieniami każdego. Tym bardziej Ją. Czyż szczęście najważniejszych w naszym życiu, nie jest podarunkiem od losu, z którego może korzystać kilka osób na raz?- Nikt nie chce mi udzielić żadnych informacji- powiedziała z żalem, siadając obok Gregora, którego również zbadała czujnym wzrokiem.

-Emi…- jęknęła Aśka, na której twarz wkradł się grymas zmieszania i smutku.

-Milcia, tylko spokojnie, dobrze?- odezwał się Gregor, a w patrząc w Jego tęczówki gołym okiem można było dostrzec przerażenie i wewnętrzną panikę.

-Co się dzieje z Michaelem?!- krzyknęła, zrywając się na równe nogi, jednocześnie stawiając pojedyncze kroki do tyłu, jakby bała się, że słowa, które padną za chwilę z ust Asi bądź Gregora uderzą w Nią zbyt mocno.

-Mówiłam Ci, że są śmiertelne ofiary…- zaczęła łamiącym się głosem, wędrując tępym wzrokiem po sylwetce szatyna.

-Nikt nie mógł nic zrobić…- ponownie głos zabrał Gregor, zaszklonym wzrokiem wpatrując się w jeszcze bledszą Emilkę niż zazwyczaj.

-Nie!- wrzeszczała, dławiąc się nieopanowanym płaczem.- To nie może być prawda! Okłamujecie mnie!- wybiegła szybko z pomieszczenia, a płacz całkowicie obezwładnił Jej ciało. Nie było słów, by opisać to, co poczuła. Z jednej strony była to rozpacz. Z drugiej rozczarowanie, złość na los, że akurat wybrał Jego… Nagle słońce przestało świecić. Żaden słodycz nie był już słodki. Sen nie będzie przynosił odpoczynku i ukojenia. Umarł w jednej chwili, ale tak naprawdę z Jej wnętrza będzie odchodził bardzo, bardzo długo, o ile w ogóle nadejdzie taki czas w Jej życiu, kiedy zapomni. Zaakceptuje to, że los zabrał Jej coś najcenniejszego… Połówkę serce i duszy umarła wraz z Nim. Nigdy zatem nie obiecujmy, że nie odejdziemy. Owszem, możemy mieć na myśli, że nie odejdziemy do innej osoby, lecz nie to, że nie odejdziemy na zawsze. Śmierć jest odejściem. Niewiadomo dla kogo boleśniejszym… Czy dla tego, kogo się opuszcza, czy dla samego umarłego… A śmierć jest przecież nieunikniona. Pamiętajmy zatem, że nieważne jak mocnym supłem przywiążemy do siebie ukochaną osobę, śmierć ma umiejętności, by ten węzeł rozwiązać oraz rozdzielić ukochanych… Śmierć może wszystko. Prawda jest taka, że wszyscy ludzie są tylko zwierzętami w uwięzi. To nie my kontrolujemy światem, lecz to świat sprawuje władzę nad nami. Po pewnym czasie, znudzimy się życiem, który w chwili, kiedy stracimy na wartości, wzywa swoją czarną koleżankę. Kim jest owa postać? Śmierć. Dla Niej nieważne jest jaką osobistością się jest. Czy jest się bogatym, czy biednym. Czy jest się zwykłym szarym obywatelem, czy też wywodzi się z rodu książęcego. Nieistotny jest wygląd, figura, poglądy. Ale śmierć, mimo swoich pozorów, potrafi też być miła. Kiedy uśmiechniemy się do Niej, również Ona odwzajemni uśmiech, podając swą dłoń, by kierować się tuż za Nią. Jak każdy ma jednak swoje dni, kiedy jest naburmuszona. Wówczas przychodzi niespodziewanie, bierze za rękę i siłą ciągnie w otchłań, z której nie ma wyjścia. Która nigdy się nie kończy. Z której nie ma szans na powtórne powrócenie. Stąd właśnie biorą się wypadki samochodowe, jak ten, w którym zginął Michael. Czemu akurat On musiał tracić na gorszy dzień? Co jednak dzieje się w przypadku, gdy ktoś najdzielniej jak tylko się da, walczy o swoje życie? Śmierć nie zmienia ‘obiektu’. Ciągnie siłą, aż w końcu nie wyrwie człowieka ze szpon niesprzyjających Jej czynników. Nie ustąpi póki nie osiągnie swojego celu… I dlatego najczęściej się przegrywa.

Drogi pamiętniku….

Umarłam. Nie czuję kompletnie niczego. Nawet łez, które ciągle spływają po moich policzkach, nie odczuwam. Nie mam pojęcia jak to się mogło stać. Czemu On? Czemu tak szybko? Wszystko byłoby lepsze niż fakt, że odszedł z tego świata. O stokroć bardziej wolałabym widzieć Go u boku innej, bo wtedy nadal mogłabym na Niego patrzeć. Podziwiać Jego cudowne tęczówki i uśmiech, który cały czas mam przed oczami…

A teraz? Co mi pozostało? Jedynie powracanie do wspólnie przeżytych chwil, kiedy nawet deszcz oznaczał szczęście.

Nie wiem dlaczego, ale ciągle mam przed oczami krew. Ogromną, czerwoną plamę, której naprawdę nie widziała, lecz która ciągle odbija się w mojej głowie echem. I ten strach… Strach, który przenika każdą cząsteczkę mojego ciała. Boję się życia bez Niego…

A najgorsza- rozpacz. Nadeszła wraz z pierwszą kroplą krwi, tym razem po rozcięciu mojej duszy przez tę wiadomość. Na dodatek mój stan dopełnia ból, rozdzierający serce na milion malutkich kawałeczków.

Pustka… To ona będzie na wieki już najbardziej najdotkliwsza. Nikt ani nic jej nie zapełni. Zostałam sama. Skoro nie ma już Jego, nie mam nikogo, kto mógłby dodawać mi siły na kolejny dzień, choć jednym żywym wspomnieniem oraz świadomością, że jest szczęśliwy. To, co próbowałam budował tak długi czas, nagle runęło. Czuję się opuszczona. Bezbronna. Zraniona do granic możliwości.

A nie zrobił tego specjalnie, prawda?

Straciłam wszystko. Życie. Duszę. Serce. Siebie…

♥♥♥

Czwartek, 16.07.2015 r.

Co się wokół mnie dzieje? Czy ktoś jest w stanie mi to wytłumaczyć?

Wypadek. Emilka, która ponownie dała mi zgubną nadzieję. Emilia, która później doskonale wbiła mi nóż w plecy. Ona faktycznie jest mężatką. Ma męża…

Czyżby ten Bartek? Zapewne tak… Nie rozumiem po co przyjechała. Gdyby Jej tutaj nie było, wszystko zostałoby po staremu. Tęskniłbym, ale kiedyś by to ustało, a teraz? Teraz już nie wiem nic, oprócz jednego.

Nie chce Jej już nigdy widzieć. Tak, jestem tego pewien. Nigdy więcej nie chcę nawet o Niej słyszeć. Ona ma zniknąć z mojego życia.

Muszę zapomnieć, kim jest Emilia….

_______________________________

 Ta dam!  

No ja nie wierzę… Nie dowierzam, że to zrobiłam! Nawet nie macie pojęcia ile razy zmieniałam scenariusz… Ciągle się wahałam… A to raz miał być to Thomas, potem Michi… Potem znowu Michi, Thomas…

I tak ciągle, aż w końcu pojawiła się Ann ze swoimi szantażami. ♥
Zatem już musiał zostać Michi...

Chociaż… Przynajmniej ja będę żyć. :P I obędzie się bez dręczenia mojej postaci w opowiadaniach. :D (Prawda, Panno Boop?) ;*

Na następny rozdział zapraszam w niedzielę.

Czekam na Wasze opinie! ♥