Szesnaste zaklęcie. ♥

„Śmierć, czy życie bez ukochanej osoby?”

        Chcemy czuć się obecni w życiu innych ludzi, w rozmowach, które prowadzą, w myślach, marzeniach, które snują po nocach oraz planach na przyszłość. Chcemy czuć się potrzebni, bo to tak naprawdę dodaje nam skrzydeł do dalszego doskonalenia siebie. Temu nikt nie może zaprzeczyć. Ta prawda jest i zawsze będzie aktualna, nie do podważenia. Nawet jeśli na kimś się zawiedziemy, to nic. To pragnienie nadal nam dokucza. A może nawet bardziej… Z dnia na dzień każdego ranka daje się odczuć coraz uciążliwiej i jeszcze bardziej uciążliwiej. Ktoś, kto powiedział, że czas goi rany jest kłamcą, dającym złudną nadzieję. Czas pozwala jedynie najpierw przetrwać ból, a później nauczyć się żyć z ranami. Jest jednak pewien haczyk. Każdego ranka, zaraz po otworzeniu oczu, czuje się te rany w duszy. Zawsze, nawet do ostatniej chwili życia te okaleczenia będą odczuwalne. Można od tego uciekać, buntować się, przeciwstawiać, ale w rzeczywistości nikt nie ucieknie.

            Patrzyła na blondyna z elektryzującym wzrokiem, nie wiedząc jak ułożyć swoje myśli w całość. Chłopak patrzył na Nią ze zdziwieniem, nie rozumiejąc o co może rozchodzić się Polce. Miło było jednak ponownie poczuć Jej ciepło i zdyszany oddech na karku.

-Zwariowałeś?!- wrzasnęła, niemiarowo wciągając do swych płuc chłodne powietrze.- Ty, idioto! Jak mogłeś o czymś takim pomyśleć?! Co Ty chciałeś zrobić?!- nadal wrzeszczała, patrząc z przejęciem w Jego niebieskie oczy.

-Nic takiego- odpowiedział niewinnie Thomas, którego Emilka przed momentem zepchnęła ze środka drogi na pobocze, co było dla Niego kompletnie niezrozumiałe.- Przecież to nic złego.

-Nic złego?! Nic złego?!- krzyczała jeszcze głośniej niż poprzednio.- Chciałeś się zabić i to nic złego?!- Thomas poczuł, że dłonie dziewczyny zaciskają się w pięści.

-Emi, o czym Ty mówisz?- spytał łagodnie, czując słodki zapach perfum dziewczyny.

-Jeszcze mi powiedz, że nie chciałeś, żeby ten samochód Cię przejechał!- Jej głos za każdym razem stawał się coraz bardziej głośniejszy, a panika w Jej zielonych tęczówkach sięgała apogeum.

-Nie, nie chciałem- odpowiedział stoicko, chcąc jak najbardziej ukryć uśmiech na swojej twarzy.

-W takim razie, czemu stałeś na tej drodze, kiedy to auto pędziło wprost na Ciebie?!- Jej oddech stał się spokojniejszy, lecz krzyk pozostał ten sam.

-Przechodziłem na drugą stronę. Po prostu, Emi- mięśnie dziewczyny napięły się. Spojrzała znaczącym wzrokiem na blondyna. Zaśmiał się.

-Co?- bąknęła, lekko zażenowana i zdenerwowana. Jej policzki pokrył rumieniec, dlatego cieszyła się, że było ciemno, gdyż w ten sposób Thomas nie mógł zauważyć co działo się w Jej ciele.

-Po pierwsze, miło, że tak się martwisz- roześmiał się jeszcze bardziej.- Po drugie, nadal na mnie siedzisz, a może właściwie leżysz- Emilka spojrzała raz na siebie, raz na Thomasa, na którym faktycznie nadal leżała okrakiem, wcześniej nawet tego nie zauważając. Jeszcze bardziej speszona, odsunęła się od Austriaka na bezpieczną, daleką odległość.

-To ja już będę lecieć- rzuciła speszona, stawiając pierwszy krok w kierunku pensjonatu.

-Poczekaj- Thomas chwycił Ją za rękę.- Dawno nie gadaliśmy…

-Bo kazałam Ci się ode mnie odczepić- wyrwała swą dłoń z uścisku blondyna.- Także trzymaj się dalej tego, co obiecałeś- kolejny raz musiała Go odrzucić. Nie chciała, lecz musiała. By znowu nie paść. Nie dać się urokowi Jego tęczówek…

-Nikogo tutaj nie ma. Chyba możemy porozmawiać, choć na chwilę? Uratowałaś mi w końcu życie- próbował dalej przekonać Emi do rozmowy. Tylko to mu zostało. Walczyć. Jednakże, robić to w taki sposób, aby znów Jej się nie narzucać i zbytnio naciskać…

-Skończ te drwiny- warknęła, zbliżając się do blondyna.- O czym chcesz zatem ze mną rozmawiać?- spytała, siadając na zielonej trawie, nie zaszczycając blondyna ani jednym spojrzeniem.

-Wiesz co czuję- westchnął bezsilnie.- Dlatego moim priorytetem stało się Twoje szczęście, Emi. Muszę o coś zapytać…- zrobił chwilową pauzę, zgłębiając treść zielonych oczu Emilki, które błyskały nieznanym mu dotychczas światłem.- Jesteś szczęśliwa z Michaelem?    

-Skąd pomysł, że mnie coś z Nim łączy?- odpowiedziała pytaniem, nie ukrywając oziębłego tonu głosu.- A, nie… Wybacz, ktoś  zdążył ogłosić już każdemu, że coś do Niego czuję.

-Nie byłem sobą…- przyznał.- To wszystko co się ostatnio działo, odmieniło mnie… Zacząłem grać w tę samą grę co Aśka. Moje cierpienie, za cierpienie kogoś…- odgarnął kosmyk włosów z Jej czoła.- Jedynie Ty, Emi, tak się nie zachowałaś. Potraktowałem Cię okrutnie, naruszyłem Twoją prywatność, a Ty nadal mi pomagałaś. Najpierw wyjaśniłaś tę sprawę z Aśką, teraz… No, powiedzmy, że uratowałaś mi życie- na ich twarze wkradły się uśmiechy.- Można Cię podziwiać.

-Przestań…- rzekła ochryple.- Wzięłam Twój dziennik… Od tego to się wszystko zaczęło- przyznała.- Także wcale nie jestem taka święta, jaką mnie przedstawiasz światu, Thomas.

-Wybrałaś mnie i prawdę, niż przyjaźń z Aśką… To takie…- zmieszał się, będąc pod wrażeniem postępowania Emilki.

-Szlachetne?- wypięła dumnie pierś, poszerzając swój uśmiech na twarzy.

-Milka, nie odpowiedziałaś mi jeszcze na moje pytanie- przypomniał, wyraźnie poważniejąc.- Jesteś szczęśliwa przy boku Michaela?

-Nie wiem czy mogę Ci o czymś takim mówić… To dosyć niezręczne…- wyznała, odwracając wzrok.

-Sam Cię o to proszę… Chcę wiedzieć, bo jesteś dla mnie ważna. Za to wszystko, nie mógłbym już nic więcej robić przeciw Tobie… Nie bój się…- mówił spokojnie, gładząc ramię Emilii.

-W odpowiedzi na Twoje pytanie, to tak- odpowiedziała po chwilowej analizie swoich słów.- Jestem przy Nim szczęśliwa, chyba jak przy Nikim innym- w oczach blondyna zgasły dwie tańczące iskierki.

-Cieszę się Twoim szczęściem- uśmiechnął na przymus. Tak naprawdę miał jednak ochotę się rozpłakać. Tak po prostu. Jak dziecko… Wylać wszystkie swoje żale chociaż w łzach…

-Nie ciesz się zbyt wcześnie, Thomas- powiedziała z ciężkim sercem.- Niektórzy ludzie nie potrafią być szczęśliwi…- pod Jej powiekami zebrała się fala łez, które pojawiły się w ciągu ułamka sekundy.

-O czym Ty mówisz, Emilko?- spytał, nie rozumiejąc sensu słów rudowłosej.

-O niczym, niczym…- powiedziała szybko, przecierając swoje oczy, by blondyn nie zdążył zauważyć w nich śladów łez.- Pójdę już- uśmiechnęła się na pożegnanie, po czym ruszyła przed siebie.

-Emi…- odezwał się nieśmiało, czując, że Jego plecy oblewają zimne poty.

-Tak?- zatrzymała się, słysząc swoje imię z ust Austriaka.

-Powiedz mi, jak to jest budzić się codziennie z myślą, że jest ktoś, kto o Tobie myśli 24 godziny na dobę, 60 razy na minutę?- spojrzała na Niego zaszklonymi oczyma.- No jak to jest?- dopowiedział, nie słysząc odpowiedzi Polki przez dłuższy czas, komunikując Jej, że naprawdę chce znać odpowiedź na postawione przez siebie pytanie.

-To pytanie nie ma sensu…- odpowiedziała bezsilnie, patrząc mglistym wzrokiem na Thomasa, który także czuł napływ łez do swoich powiek.

-Chciałbym wiedzieć co wtedy czujesz, kiedy wiesz, że cały czas jesteś w mojej głowie…- wydukał, bawiąc się kosmykiem włosów Emilii.

-Nie chcę czuć czegoś takiego… Nie chcę wiedzieć, że komuś na mnie zależy, bo wtedy boję się wykonać nawet najmniejszego kroku, by tego kogoś nie zranić- po Jej policzkach spłynęły łzy, których nie zdążyła wytrzeć, zanim jeszcze uwolniły się spod powiek.

-Emi, wszystko, ale nie płacz, proszę…- wyszeptał, kciukiem wycierając Jej łzy.

-Nie da się nie płakać, kiedy patrzę na swoje życie- na Jej twarzy dało się zauważyć strumień łez, który rozkruszał Jego serce, które miało być z kamienia. On nadal z uporem maniaka, wycierał kropelki z Jej policzek, nie potrafiąc powiedzieć nic. Chciał zacząć płakać razem z Nią. Przynajmniej w tym, dotrzymać Jej towarzystwa. Ale nie… Nie chciał się złamać… Nie przy Niej…

-Milka… Proszę, nie płacz. No uśmiechnij się. Już… Pokaż te swoje bieluteńkie ząbki- próbował pocieszyć dziewczynę. Wesprzeć swoim własnym, wymuszonym uśmiechem.

-Pójdę już… Michael na mnie czeka- powiedziała, goszcząc na swych wargach subtelny uśmiech. Lubiła, kiedy mówił do Niej w taki sposób. Delikatny. Czuły. Niewymuszony. „Milka” z Jego ust brzmiało cudownie… Samym tym jednym słowem, potrafił poprawić nawet w najmniejszym stopniu Jej humor. 

            Po raz pierwszy nie cieszyła się ze spotkania z Michaelem. Pragnęła Go, lecz wiedziała, że dopuszczając Go blisko siebie, popełniła karygodny błąd. Świadomie popełniała błąd, za który przyjdzie zapłacić ich dwójce. Niewiadomo kogo zrani bardziej ani komu boleśniejsze konsekwencje przyniesie. Wiedziała na co się porywa, wiedziała, że to nie może tak wyglądać; wiedziała, że ktoś będzie cierpieć, ale i tak nie mogła oprzeć się uroczemu blondynowi, któremu oddała całą siebie. Całe swoje serce. Wszystkie myśli i nawet życie… On w najbliższym czasie stał się Jej życiodajnym źródłem. Z Niego czerpała energię i siły na nowy dzień. Teraz, kiedy Go w końcu zdobyła, musi oddać. Nieważne czy będzie bronić się przed tym z całych sił, czy zrobi to bez walki. To i tak musi nastąpić. Będzie cierpienie. Będą łzy. Cóż… Myśląc nad tym głębiej, łzy są oczywiste, gdyż miłość jest jak burza. A czy istnieje burza bez deszczu?  Nie… Nie ma burzy bez deszczu, tak samo jak nie ma miłości bez łez. Życie jest tańcem, w którym każdy krok ma znaczenie… Nie ma decyzji, które obeszłyby się bez konsekwencji. Mimo że sprawiłyby nam ogrom radości, bez względu na nic, istnieje jeszcze gorsza strona tego wszystkiego co zrobimy. Świadomie bądź nie…

-A Ty co taka dziś ponura jesteś?- od razu powitał Ją Michael, który czekał na powrót Polki na werandzie.- Zrobiłaś dobry uczynek. Pomogłaś Thomasowi tak, że nie będzie wiedział jak Ci się odpłacić do końca życia. Już samo to, jest powodem do uśmiechu- złożył czuły pocałunek na ustach rudowłosej, która po chwili wybuchła nieoczekiwanym, donośnym płaczem.

-Matko… musisz być taki cudowny?- zaśmiał się, siadając obok Polki, którą objął ramieniem.

-A czy to jest powód do płaczu?- spytał, całując obojczyk Emilii.

-Przepraszam- wyjąkała ledwo, powodując, że chłopak natychmiast zaprzestał swoich pieszczot.

-Za co mnie przepraszasz?- gładził dłonią Jej włosy.- Za to, że mówisz, że jestem cudowny?- złożył subtelny pocałunek na mokrym od łez policzku Emilki.

-Przepraszam za to, że Cię ranię…- niezdarnie wytarła swe łzy, patrząc głęboko w oczy Austriaka.

-Ty mnie niczym nie ranisz. Nie opowiadaj głupot, Emi- objął Ją, zamykając dziewczynę w żelaznym uścisku.

-Mylisz się- powiedziała stanowczo, prostując się i napinając swe mięśnie do granic możliwości.- Ranię Cię tym, że jestem, a nie mogę być…

-Nie rozumiem- powiedział z kwaśną miną.

-Chodzi o to, że nie mogę się z Tobą spotykać, Michael…- wykrztusiła ledwo.- Zakochałam się w Tobie i wierzę, że jest to szczere i prawdziwe uczucie, ale nie mogę z Tobą być… Nie mogę, a tak bardzo bym chciała to kontynuować- dodała, widząc, że chłopak powoli rozchyla swe usta, by coś powiedzieć. Wolała Go uprzedzić i wyjaśnić coś niewytłumaczalnego w najmniejszej części, jakiej była tylko w stanie.

-Skoro chcesz, to czemu nie możesz?- dociekał, patrząc z niezrozumieniem na dziewczynę.

-Nie mogę…- po Jej policzkach spłynęły kolejne łzy.- Zobowiązałam się do czegoś, coś obiecałam… Nie mogę, po prostu nie mogę… Przepraszam…- bredziła, zaczynając płakać jeszcze bardziej. Michael objął Ją ramieniem. Znów poczuł dreszcze na Jej skórze, kiedy na Jej ciele pojawił się Jego dotyk. To dawało mu pewność, że słowa Emilki są prawdziwe.

-Pomogę Ci- wyszeptał.- Powiedz tylko jak…

-Nikt nie może mi pomóc… Nikt…- ukryła twarz w dłoniach.

-Z każdej sytuacji są chociaż dwa wyjścia- powiedział pewnie.- Nie możesz być niewolnikiem siebie, Emilko…

-Co robi się z obietnicami?- zapytała niespodziewanie, wywołując na Jego twarzy zdziwienie.

-Składa się je i dotrzymuje- powiedział pytająco.

-No właśnie…- jąknęła.- Dotrzymuje się…

-Komu musiałaś obiecać, że nie będziesz się ze mną spotykać?- spytał jakby sam siebie, a na Jego twarz wkradła nie wyraźna konsternacja.- Thomas!- zerwał się na równe nogi.- Czym tym razem Cię zaszantażował?- pochylił się nad dziewczyną, chwytając Ją za ramiona.- No czym?!

-Nie, Michael- powiedziała poważnie w sposób, który musiał uzmysłowić skoczkowi, że mówi prawdę.- Thomas nie ma nic z tym wspólnego. Trzyma się ode mnie z daleka, czyli robi to, o co Go poprosiłam…

-Nic nie rozumiem, Emi- westchnął bezsilnie, bezwładnie opadając na wiklinowy stołek.

-Sama tego nie rozumiem…- powiedziała ochryple, bawiąc się dłonią blondyna.- Chodzi o to, że zbliżając się do Ciebie, popełniłam błąd. Najpiękniejszy błąd mojego życia, ale jednak błąd… Powinnam żałować, ale nie robię tego. Za bardzo mi na Tobie zależy… Nie możemy być jednak razem. Ja nie mogę z Tobą być- poprawiła się, czując gorzkie łzy na policzkach, których nie miała siły wytrzeć.- Wybacz, ale naprawdę nie mogę Ci więcej powiedzieć…

-Czyli co?- przymrużył na chwilę powieki.- Nie znamy się i nigdy się nie znaliśmy?- spojrzała na Niego zrozpaczonym wzrokiem, a z Jej ciała wydobył się kolejny rozpaczliwy szloch.

-Uwierz mi, że nie chcę… Uwierz, proszę… Muszę…- pogładził Ją ze współczuciem po plecach, po czym odszedł, aby i Ona nie zobaczyła na Jego twarzy śladu bólu…

Drogi pamiętniku!

Wiesz… Jeszcze niedawno był w moim życiu okres, kiedy coraz częściej się uśmiechałam. Przez ten krótki, króciutki czas, nie siedziałam z paczką chusteczek w nocy, wylewając hektolitry łez z powodu swojego życia. Tego co mogę, a co nie… I co? Ha, zawodowo dałam sobie nadzieję, żeby znowu ją sobie odebrać…

Skłamałam. Zawodzę. Odchodzę, wracam i odchodzę i wracam z powrotem do układu, który zawarłam. Ja jestem, kiedy On mnie potrzebuje, ale Jego nie ma, kiedy ja Go potrzebuję… Ale nie. To dobrze. Nie chciałabym, żeby był. Żeby widział co robię ze swoim życiem oraz cząstką Jego.

Dla Niego, byłam zmuszona zrezygnować z miłości mojego życia. Jedynego… Tego, którego zapachem jestem przesiąknięta. Którego musiałam opuścić, bo coś komuś obiecałam. Którego zraniłam. Którego nie mogę teraz ani dotknąć, ani pocałować… To wszystko mnie zabija. Zraniłam Go… Tu nie chodzi o mnie. Nigdy nie będzie. Zadałam ból Michaelowi.

Nie… Ja nie mogę z tym żyć… Nie…

            Nienawidziła tego uczucia, gdy tak nagle zaczynała czuć się przygnębiona bez żadnego ostrzeżenia, czy jakiegoś oczywistego powodu. Po prostu to się dzieje. Czuje się wtedy pusta i beznadziejna oraz do tego stopnia zmęczona, jakby już nigdy miała nie ruszyć w przód. Kiedy ktoś pyta czy coś jest nie w porządku, nie potrafiła odpowiedzieć, bo nic nie przychodziło do głowy. Przychodzi wreszcie faza, kiedy zaczyna nad tym myśleć coraz głębiej i głębiej, zaczyna zdawać sobie sprawę, jak dużo rzeczy jest nie tak. W takich chwilach przeważnie zawsze chciała zostawać sama ze swoim czarnym humorem. Spacerowała niezdarnie po polach, mimo że doskonale uniemożliwiała Jej to wpakowana w gips noga. Wszystkie przyjemne sceny stawały przed oczami, w których kręciły się łzy. Miała nadzieję, że Emilka nie powiedziała skoczkom o swojej intrydze. Zwłaszcza Gregorowi… Bała się, że również Jego straci, a wówczas nie będzie mieć już nic… Zależało mu na Niej. Czuła to. Widziała to po setkach nieodebranych połączeń, które do Niej wykonywał. Ale Ona nie miała jeszcze odwagi na konfrontację z Nim. Może zbyt długo zwleka, naraża Go na nieludzkie cierpienia, lecz strach był silniejszy… Najsilniejszy…

-Matko moja!- krzyknęła, rzucając się w kierunku kogoś, kto leżał niedaleko sporych wielkości krzaków. Znała tę twarz. Znała tę osobę…

_________________________________

To już 16. rozdział… Szczerze, to sama nie zauważyłam, kiedy to minęło… Dziękuję, że wytrzymałyście ze mną do tego momentu! Jesteście cudowne. ;*

I jeszcze taka sprawa… Kochane! Spokojnie, dowiecie się kim jest ów Bartek. Wszystko w swoim czasie. :) Już w następnym rozdziale będziecie mogły zobaczyć epizod z Nim związany, a poza tym… No to będziemy się powoli żegnać w następnym rozdziale…

Komentujcie, kochane! Każda opinia jest na wagę złota!

Pozdrawiam. ;*