Piętnaste zaklęcie. ♥

„Całkiem optymistycznie, mimo, pomimo i wbrew…”

        Starajmy się od zawsze, na zawsze szanować, ufać i przede wszystkim kochać, jeśli mamy komu. Jeśli posiadamy w swoim życiu kogoś, dla kogo oddalibyśmy wszystko, zazdrośćmy sobie, że podczas, kiedy my już posiadamy kogoś takiego, ktoś inny musi szukać go latami. Jednakże, nie starajmy się również oceniać przy tym innych. Zanim osądzimy, włóżmy buty tej osoby i przejdźmy ścieżki, które ta osoba przeszła. Przeżyjmy te same bóle, smutki, cierpienia. Wytrwajmy tyle, ile oni wytrwali; upadnijmy tam, gdzie upadli oni. Podnieśmy się tak samo, jak oni się podnieśli. Kiedy już naprawdę poznamy ich historię, będziemy mieć prawo do oceny ich życia oraz ich osoby, lecz czy to nie przerosłoby niejednego śmiertelnika, któremu życie na swych ścieżkach słało jedynie róże?

-Unikasz mnie?- wchodziła właśnie do pensjonatu, aby wziąć swoje rzeczy i mieć jak najmniejsze prawdopodobieństwo spotkania któregokolwiek z Austriaków. Jak najszybciej i bez robienia większego rumoru chciała wziąć swoje rzeczy i odejść w pewnego rodzaju zapomnienie. Wrócić do swojego prawdziwego życia wcześniej niż Jej się nawet wydawało. Jednakże, taka była konieczność. Nie chciała dłużej ciągnąć czegoś, co każdemu przynosi tylko kłopoty i powoduje bałagan w myślach. A przede wszystkim Jej burzyło równowagę, którą nabywała przez wiele lat swojego życia.

-Nie- rudowłosa wzdrygnęła się. Nie spodziewała się nikogo spotkać, w szczególności tak wcześnie rano. Aśka jednak wielokrotnie potrafiła Ją zaskoczyć. A czy miała rację w swoich słowach? Czy Emilka faktycznie starała się unikać kontaktów z Nią? Nieświadomie, ale tak. Nadal wierzyła w niewinność Thomasa. Mimowolnie. Obracała się w skrajność. Z jednej strony stała Aśka, a z drugiej Thomas, który ranił, ale w Jej oczach nie mógł posunąć się do czegoś takiego. A Emilka? Emi stała pośrodku, nie mogąc zdecydować komu wierzyć, a komu nie. Co jest słuszne, a co wprost przeciwnie.

-Nie widziałam Cię od piątku- wypomniała, a w Jej głosie dało zauważyć się nutkę goryczy.- Nawet nie wspomniałaś, że przenosisz się do zachodniego skrzydła…

-Nie było o czym mówić- rzuciła, siląc się na obojętność, co i tak w rezultacie wyszło nieco sztucznie.- To wszystko mnie zdecydowanie przerasta…- westchnęła, opierając się o balustradę przy schodach. Szatynka spojrzała na swoją przyjaciółkę zza kanapy, na której się znajdowała. Widziała, że wyraźnie nie czuje się dobrze z tym, co obecnie wyprawiało się w Jej życiu. I Ona nie była bez winy… Przyczyniła się do stanu Emilki, przez co trudno było Jej przełknąć gorzkie łzy, które z coraz większą siłą cisnęły Jej się do oczu.

-Nie zostawiaj mnie tutaj samej, proszę…- wycedziła, wybuchając donośnym płaczem.

-Asiu, nie będziesz sama. Będą przecież chłopaki- usłyszawszy płacz, rudowłosa w ułamku sekundy znalazła się przy Aśce.- Śmigasz niemieckim lepiej niż ja. Nie wiem zatem czego się obawiasz- gładziła troskliwie plecy szatynki, która nieustannie wydobywała z siebie szloch, trudny do stłumienia.

-Ale tu nie chodzi o to!- podniosła głos, lecz nie można było nazwać tego krzykiem.- Rozchodzi się o Thomasa, Ciebie, Gregora… Nie, ja nie dam rady dłużej tego ciągnąć…

-Czego ciągnąć?- spojrzała w zapłakane oczy szatynki.- Zostałaś skrzywdzona. To nie Twoja wina… Wobec Niego praktycznie większość dziewczyn byłoby bezsilnych- mówiła, lecz większość słów wypowiadała wbrew sobie. Były wyuczoną formułką w głowie, na wypadek, gdyby Jej przypuszczenia, że Thomas jest niewinny, zostały zniszczone i podważone przez solidne i namacalne dowody.

-Nie jesteś w stanie zrozumieć, Emi…- płacz po raz kolejny objął kontrolę nad Jej ciałem.

-Aśka, jesteś pewna, że Thomas to zrobił?- wydukała, nie wiedząc czy na pewno robi dobrze. Słowa Aśki jednak wzbudziły w Niej na tyle silne wątpliwości, że musiała wiedzieć. Teraz już na pewno.

-Wstydzę się…- wyszlochała, ciągle ukrywając twarz w dłoniach.

-Aśka, do jasnej cholery, nie zachowuj się jak dziecko!- rudowłosa chwyciła nadgarstki szatynki, by ta w końcu spojrzała w Jej oczy.- Jeśli mogła nastąpić jakaś pomyła, musisz już teraz o wszystkim powiedzieć! Inaczej Thomas będzie miał naprawdę poważne kłopoty! Aśka!

-Zachował się jak świnia najpierw w stosunku do mnie, później Ciebie…- zaczęła, niemiarowo łapiąc do swych płuc spore porcje powietrza.

-I dlatego wrobiłaś Go w gwałt?!- pisnęła cienko, ukrywając twarz w dłoniach.- Boże, Aśka!- wtopiła dłonie w swe włosy, przeczesując je palcami.- Coś Ty znowu wymyśliła…- powiedziała pod nosem.

-Miało przestać boleć, a wcale tak się nie stało- powiedziała nadal szlochając. I takie właśnie było Jej usprawiedliwienie. Ból psychiczny, który doprowadza czasem do szaleństwa. Odbiera racjonalne myślenie. Robimy wszystko, aby tylko ulżyło. Chociaż trochę… Choć na kilka nic nieznaczących sekund…

-Ty w ogóle masz świadomość o co Go oskarżyłaś?!- zerwała się na równe nogi, nerwowo krążąc wokół salonu. I nastała cisza… Aśka nie miała już nawet sił płakać, a Emilka nie wiedziała jak pomóc Jej wyjść z tej okropnej sytuacji, do której doprowadziła sama szatynka…

-Teraz już nie ma wyjścia z tej sytuacji…- powiedziała pustym głosem.

-Mylisz się- oznajmiła pewnie Emi.- Musisz to sprostować. Teraz, natychmiast, przy wszystkich- powiedziała na jednym wydechu, jakby to była oczywista oczywistość.

-Nie!- zareagowała szybko szatynka.- Nigdy. Nie, nie… Wybij to sobie z głowy… Wiesz na kogo wówczas wyjdę?

-Na pewno nie na kogoś gorszego, kim teraz w oczach wszystkich jest Thomas!- krzyknęła, nie zważając czy obudzi domowników. Jeszcze chwilowo wymieniła z Aśką zacięte spojrzenia, wyznające swoje racje, po czym szatynka w dosyć szybkim tempie opuściła budynek pensjonatu, ledwo trzymając kule, dzięki którym w możliwy sposób poruszała się w czasie, kiedy na Jej nodze spoczywał gips, krępujący naturalne ruchy.

            Teraz została postawiona pod ścianą. Aśka zrezygnowała z pracy, przez co Emilka nie mogła zakończyć pracy z Austriakami. Owszem, mogła się zwolnić, ale wiązałoby to się ze znalezieniem innej pracy oraz zostawieniem na lodzie Pani Kowal, która zawsze była dla Niej taka dobra. Można powiedzieć, że prawie jak matka. Dlatego też, cały dzień skupiła się na tym, aby unikać chłopaków. W szczególności Michaela. Nie miała odwagi spojrzeć im w oczy. Zwłaszcza Michaelowi… Co miałaby mu powiedzieć? W jaki sposób próbować się wytłumaczyć, skoro prawdy nie się podrobić ani oszukać? Jedynie zimny strumień wody był w jakimś stanie uspokoić Jej napięte jak struny nerwy. Była spełnieniem całego trudu. Zimna woda była jedynym sposobem na zapomnienie. Chwilową ucieczkę w inny świat, gdzie mogła na chwilę oddać się zapomnieniu. Tak po prostu. Bez wysiłku.

-Czy Ty nie uciekasz czasem przede mną, Emi?- usłyszała głos za swoimi plecami, kiedy aktualnie próbowała rozczesać po kąpieli swoje włosy. Wzdrygnęła się na sam dźwięk tego aksamitnego barytonu, który wprowadzał Ją w całkiem inny świat.

-Nie- powiedziała natychmiastowo, nadal stojąc tyłem do chłopaka. Nie potrafiła spojrzeć w Jego oczy… - Skąd taki pomysł w ogóle?

-Mam jakieś dziwne wrażenie, że mnie unikasz- wymruczał, ujmując dziewczynę w talii. Na Jej skórze pojawiły się widoczne dreszcze. Serce przybrało tempo szybkiego galopu, a to wszystko za sprawą obecności jednej, a ważniej, osoby…

-To tylko wrażenie- pisnęła cienko, nie dostrzegając, że Jej ręka drży do tego stopnia, że nie jest w stanie utrzymać szczotki w dłoni. Zaśmiał się, po czym podniósł szczotkę z podłogi.

-Chciałem z Tobą porozmawiać, Emi- zmysłowo przeciągał szczotkę po włosach dziewczyny, doprowadzając Jej instynkty do szaleństwa. Przymknęła na chwilę powieki, odchylając głowę do tyłu, jednocześnie nieświadomie mrucząc.

-Ciągle rozmawiamy- powiedziała, nie wyrywając się z transu, w który wprowadził Ją Michael.

-To o czym mówił wczoraj Thomas, jest prawdą?- spytał nieśmiało, gładząc dłonią mokre włosy dziewczyny.

-A czy to ważne?- oddaliła się na kilka kroków od chłopaka, spuszczając głowę na dół, by chłopak nie widział jak Jej twarz zalewa czerwona fala rumieńca.

-To właśnie chcemy udowodnić- powiedział spokojnie, kasując odległość, która ich dzieliła.

-Mam pomysł- uśmiechnęła się cwanie.- Powiedz pierwszy, co o tym wszystkim sądzisz, a później ja się wypowiem- mówiła szybko, krążąc kółeczka po swoim pokoju. Blondyn roześmiał się.

-Emi, spokojnie- przytrzymał Ją za ramiona.- To tylko ja- spojrzała w Jego głębokie oczy powtarzając sobie w duszy: „To aż Ty, Michi”.

-Znasz kogoś, kto pisze kłamstwa w pamiętniku?- spytała prosto z mostu, czując ciepłe dłonie chłopaka na swoich policzkach, które gładziły czubkami kciuków Jej bladą, lecz rozgrzaną, skórę.

-Emilko, jeśli to prawda, to…- zawahał się, powodując, że Jej serce z każdym ułamkiem zwłoki ze strony chłopaka rozszarpywało się na milion kawałków.- Świetnie mi się z Tobą rozmawia, kocham spędzać z Tobą czas, nawet kiedy tematy do rozmów nam się skończyły, a jedynie milczymy, wymieniając wzajemne spojrzenia. Nie wiem jak nazwać to, czym Cię darzę…- mówił, błądząc nerwowo wzrokiem po wszystkich kątach pokoju. Usta Polki wykrzywiły się ku górze. Teraz to Ona wspięła się na palce i muskając delikatnie usta blondyna, gładziła Jego policzek.

-To się nazywa chyba zafascynowanie, zauroczenie, czy jakoś tak- uśmiechnęła się, stykając się z chłopakiem czołem. Na Jego twarzy też zagościł uśmiech.

-Masz rację. Jakoś tak…- wyszeptał słyszalnie tylko dla rudowłosej, jednak nawet nie spostrzegł się, kiedy przywarł do Polki ustami. W lawinie pocałunków, które sobie skradali było wszystko. Dotyk. Pragnienie. Miłość. Ciepło. Stał się nagle wirusem, na który chcieli być podatni. Wirusem, którego potrzebowali… Utopili się we wzajemnych pocałunkach, nie potrafiąc wyobrazić sobie wizji, że wracają do rzeczywistości.

Uśmiechała się, całowana przez Michaela, podczas gdy On stawiał, nawet nie do końca świadome, kroki w stronę łóżka. Łapała z trudem powietrze, nie mogąc wytrzymać ciśnienia, które nagromadziło się wewnątrz Niej. Zanurzyła palce w Jego włosach, odciągając Go od swojego brzucha, a przytulając do twarzy.

-To nie zafascynowanie ani zauroczenie, Michi- wyszeptała ochryple.- Ja się chyba zakochałam- Michael z uśmiechem na ustach mruknął coś i znalazł się pomiędzy Jej nogami. Szalała z pożądania, kiedy wołał Jej imię, choć Jego wargi ani drgnęły. Tego właśnie chciała, pragnęła całą sobą. Tego oddechu na Jej szyi. Tego uśmiechu tuż przy Jej twarzy. Tych warg muskających Jej skórę… Jak sen… Ale to działo się naprawdę…

            Pomaga w trudnych wyborach i sprawach, kiedy stajemy na rozstaju dróg naszego życia. Rozumie każdy nasz błąd, choć czasem wiele go to kosztuje. Troszczy się o nas w potrzebie, czasem bardziej niż o siebie samego. Nie zamieniłby nas na nikogo innego, a wręcz przeciwnie. Zamieniłby siebie, gdyby widział, że źle na nas działa. Jest obecny w zarówno dobrych, jak i tych złych chwilach, których w życiu jest wiele. Akceptuje każdą naszą wadę i zaletę. Cieszy się z naszych sukcesów jeszcze bardziej niż robimy to my. Kiedy widzi, że powoli zaczynami sięgać dna, ingeruje w nasze życie, byleby tylko pomóc. Stara się wyeliminować z codzienności wszelkie powody smutku. Jego ulubionym zajęciem jest spędzanie z nami czasu wolnego. Przyjaciel. To On powoduje, że czasem nasze podcięte skrzydła, rozwijają się i błyszczą jeszcze piękniejszym blaskiem. Co jednak, kiedy robi źle? Świadomie chce zniszczyć drugiego człowieka. Mamy siedzieć z założonymi rękami, patrząc na cierpienie drugiego? Jak pogodzić te dwie rzeczy? Przyjaźń i prawdę. Aśka i Thomas. Krycie przyjaciółki albo wyjaśnienie całej sytuacji i rozluźnienie atmosfery panującej pośród skoczków. Z trudem wybrała już właściwe wyjście. Uczciwość przede wszystkim. Nie mogła pozwolić, na to, żeby dalsze losy Thomasa stały pod znakiem zapytania, tylko przez zemstę, którą dokładnie obmyśliła sobie Aśka.

-Uwaga, uwaga!- wrzasnęła jeszcze ze schodów, ciągnąc za sobą Thomasa, który w ostatnim czasem nie wychodził poza próg własnego pokoju. Jednak, czy można mu się dziwić? Każdy patrzył na Niego w pogardliwy sposób, traktując Go gorzej niż powietrze...

-Następne jakieś ogłoszenia parafialne?- bąknął Gregor, nie odrywając swojego wzroku od telewizora.

-O wszystko co Aśka oskarżyła Thomasa, jest fikcją- powiedziała na jednym wydechu, czując, że w tej samej chwili wszystkie spojrzenia zostały skierowane na Jej osobę.

-Niby po co Asia miałaby kłamać?- warknął drażliwie Gregor, podnosząc się z kanapy i podążając w stronę rudowłosej.

-Thomas nie zachowywał się w stosunku do wszystkich fair, ale zapewniam Wam, że nikomu nic nigdy nie zrobił- spojrzała na Niego znaczącym wzrokiem, w którym panował spokój.

-Ciebie też zastraszył?- Gregor nadal grał w zaparte.

-Emilka wie co mówi, jasne?- przy boku Polki zjawił się Michael, który czul obejmował Ją w pasie, składając na Jej czole subtelny pocałunek.

-Nie…- szatyn kiwał niedowierzająco głową.- Ja Wam nie wierzę- nerwowo udał się do swojego pokoju, uderzając pięścią o ścianę.

-Emi, to prawda?- spytał nieśmiało Manuel, który patrzył zmieszanym wzrokiem na Morgiego. Emilka jedynie kiwnęła głową.

-Ale skąd wiesz?- drążył dalej Manu, jakby chcąc się upewnić, że to co zbulwersowało każdego z nich, jest wierutnym kłamstwem.

-Aśka mi powiedziała- przyznała smutno, czując, że straciła bezpowrotnie przyjaciółkę.- Chciała się odegrać… Skoro Thomas zranił Ją, sądziła, że Ona może zrobić mu to samo, tylko w inny sposób.

-Morgi…- zaczął ochryple Manuel, patrząc kłopotliwie na blondyna.- Nie powinniśmy połknąć tego tak łatwo…- plątał się.

-Stary…- tym razem odezwał się Stefan, który nawet dobrze nie zaczynając swojego monologu, był zmuszony go przerwać.

-Jak mogliście?- wycedził w końcu Thomas, który dotychczas tylko milczał, walcząc z własnymi myślami.- Jak mogliście uwierzyć, że mógłbym zrobić coś takiego?!- zaczął krzyczeć.- Znacie mnie tyle czasu i co?! Uwierzyliście w pierwszą, najbardziej bezsensowną bajeczkę, którą poddała Wam Aśka!- przepełniony gniewem wyszedł z pensjonatu, zostawiając po sobie jedynie trzask drzwi.

-Właściwie, to co teraz dzieje się z Aśką?- spytał Michi, który nadal obejmował Emilię.

-Sama chciałabym to wiedzieć…- odpowiedziała z zadumą.

            Kolejny raz nadszedł w Jej życiu moment, kiedy chciała zostać sam na sam ze swoimi myślami, które toczyły z Nią zawziętą walkę. Czuła, że zrobiła dobrze. Wyjaśniła co było trzeba. Postąpiła słusznie wobec własnego sumienia, ale czy konsekwencją tego miała być strata przyjaciółki? Odkąd pogodziła się z Aśką, czuła się inaczej. Jakby lżej ze światem i własnymi problemami. Teraz nagle miała zostać sama? Znała szatynkę. Wiedziała, że nie wybaczy Jej zdrady, bo właśnie tak wyglądało to w Jej oczach… A zaczynało się robić tak pięknie… Spełniła jedno ze swoich marzeń. Odnalazła Michaela, który był Jej zmysłami. Wzrokiem, ponieważ widziała tylko Jego. Słuchem, bo chciałaby non stop słyszeć tylko Jego aksamitny głos. Węch, gdyż Jego męski zapach był niepowtarzalny. Dotyk, bo chciałaby ciągle czuć Jego dotyk oraz sama degustować się dotykiem Jego skóry. Tylko przy Nim czuła takie ciepło wewnątrz siebie. Tylko przy Nim potrafiła równo stąpać po ziemi. Tylko Jego kochała obejmować. Kochała. Była zakochana i tyle. Innych słów nie potrafiła już odnaleźć. Jednak kiedy życie daje coś pięknego, musi również czymś zmartwić naszą głowę, serce i duszę. Dlaczego w życiu nigdy nie jest idealnie? Bo ktoś dawno wymyślił, że trzeba porządnie się na czymś sparzyć, żeby nie popełnić błędu. Że tylko problemy pomagają stać się silniejszym. Co z bólem? On ma inne zadanie. Ma przyzwyczaić, że w życiu nigdy nie będzie pięknie.  Zawsze obecne będą zmartwienia, na które nikt ani nic nie zaradzi.

-Dobra, Emi myśl logicznie… Gdzie teraz może być Aśka- mówiła do siebie, tocząc zawziętą bójkę z własnymi emocjami i myślami, które wewnątrz Niej się kłębiły.- Może na razie Ją zostawić? Tak, tak chyba będzie najwłaściwiej…- ciągnęła.- A teraz co z Michaelem, geniuszu?- spytała, chcąc jakby uzyskać odpowiedź od samej siebie.- Ha, i co? Tylko cisza? Jedynie na tyle Cię stać?- przystanęła na chwilę na boku drogi, którą podążała.- Miło czasem sobie porozmawiać z kimś inteligentnym- mruknęła, zgłębiając obiekt, który stał niedaleko Niej.- O cholera!- krzyknęła wybiegając na środek drogi. Ona. Nieznajomy. Pędzący samochód. Ciemność…

________________________________________

To teraz zacznę takim pytaniem, na które odpowiedzi niezwykle mnie ciekawią. :)

Miałybyście ochotę na Michiego w dalszych rozdziałach, czy też wolałybyście, aby zniknął i to w trybie natychmiastowym? 

Dziękuję za wsparcie pod poprzednim rozdziałem. 

Jesteście naprawdę nieocenione. ♥  

I ogólnie... Dziękuję Wam za wszystko. ♥