Czternaste zaklęcie. ♥

„Jeśli mnie kochasz, to po co mnie ranisz?”

        Stał się obcy wśród przyjaciół. Każdy chciał Go omijać szerokim łukiem, a On właśnie teraz potrzebował kontaktu z drugą osobą. Został sam, a jedyne co mu zostało to cisza i cztery ściany pokoju, w którym chciał ukrywać się aż do powrotu do Austrii. Teraz każdy Go nienawidził. Emilka… To co Jej zrobił, było faktycznie podłe i godne znienawidzenia, lecz to co wmówić wszystkim próbowała Aśka było tylko stekiem kłamstw. Zemstą za to, co Jej zrobił… Zemsta byłaby słuszna i uzasadniona w Jego oczach, lecz nie taka jaką zaplanowała. Co teraz miało się z Nim stać? Jakie konsekwencje poniesie? Jakieś musi. Jest w końcu dorosły. Bo tym charakteryzuje się dorosłość. Nieważne czy ma się 18, czy nawet 21 lat. Dorosłość to umiejętność ponoszenia konsekwencji, niezależnie od wieku.

-Mogę?- rozległ się cichutki szept, który wyrwał Go z rozmyślań. Natychmiastowo odwrócił głowę, by upewnić się, że na pewno, to kogo widzi jest rzeczywistością, a nie tylko pięknym wyobrażeniem.- Pukałam, ale nikt nie odpowiadał, więc postanowiłam wejść…- usprawiedliwiła się szybko, próbując zakryć zakłopotanie na twarzy.

-Spokojnie, nic się nie stało- odpowiedział, nie umiejąc spojrzeć Jej w oczy.- Jak rozumiem chcesz posprzątać. Już idę…- wstał z łóżka, podążając w stronę drzwi.

-Nie- powiedziała łagodnie, zatrzymując chłopaka.- Chciałabym, żebyś zszedł ze mną na dół… Chciałabym Wam coś powiedzieć…

-Nie boisz się mnie?- uśmiechnął się ironicznie, próbując zakryć rozpacz wkradającą się na Jego twarz.- Jestem w końcu gwałcicielem…

-Nie zamierzam poruszać tego tematu…- jęknęła, wyraźnie nie odczuwając strachu w stosunku do Thomasa. Najwidoczniej sama nie przyswoiła tej świadomości dostatecznie dobrze.

-Emi, a Ty wierzysz w moją niewinność?- spytał z nadzieją, ujmując Jej dłoń, którą Ona natychmiastowo oswobodziła z Jego uścisku.

-W to co wierzę, a nie, to dwie inne rzeczy- powiedziała odczepnie, ruszając w stronę salonu.

-Skoro Ty mi nie wierzysz, nikt tego nie zrobi…- powiedział bezsilnie, ruszając śladami rudowłosej.

           -Muszę Wam coś powiedzieć- oznajmiła, kiedy wszyscy skoczkowie skupili już swoją uwagę na Jej osobie.- Tego nie da się wytrzymać- zaczęła swój monolog, wzdychając.- Atmosfera pomiędzy Wami stała się nie do wytrzymania, a przynajmniej nie dla mnie. Zwróciłam się zatem z prośbą do szefowej, żeby przeniosła mnie na zachodnie skrzydło pensjonatu. Nie będziemy sobie przeszkadzać ani wchodzić w drogę.

-Emi!- wrzasnął Stefan.- Nie! Nie zgadzamy się. To nie Ty jesteś tutaj problemem, a On- wskazał palcem na siedzącego w kącie Morgensterna.- Niech On się przeniesie na zachodnie skrzydło, nie Ty!

-Milka, to faktycznie niedobry pomysł. Nie masz przed czym uciekać- odezwał się tym razem Manuel.

-Jest mi naprawdę miło, że chcecie mnie powstrzymać, ale decyzja już podjęta- uścisnęła Manuela oraz Stefana, składając na policzkach Austriaków całusy.- Miło z Waszej strony, naprawdę.

-Poczekaj… Bo skoro Ty odchodzisz, to kto będzie z nami?- spytał po chwili konsternacji Gregor.

-Będziesz zadowolony- rzekła wesoła, patrząc na szatyna.- Aśka się Wami zajmie. Może nawet lepiej niż ja- dodała, za wszelką cenę próbując zakryć smutek, który i tak pojawiał się w Jej głosie.

-Czyli teraz nie będziemy się wcale widywać?- zapytał Michael, wtulając do siebie drobną Polkę, która natychmiast objęła talię Austriaka, jeszcze bardziej minimalizując niewielką odległość, która ich dzieliła.

-Nie przesadzajcie. Przenoszę się na równoległe skrzydło, nie koniec świata- ucałowała subtelnie Michaela, po czym uwolniła się z Jego uścisku. Jak długo zdoła robić dobrą minę do złej gry? Przecież w realnym świecie, funkcja, którą spełniała aktualnie, była dla Niej spełnieniem marzeń. Wyzwaniem. Czymś więcej niż zwykłym zamiataniem, wycieraniem kurzu, czy zmienianiem pościeli. Decyzja, którą podjęła, była prawdopodobnie jedną z najtrudniejszych, które śmiała podjąć w swoim życiu. Miała jednak świadomość, że jest to najbardziej słuszne wyjście. Dzięki temu ograniczy nawet niechciane kontakty z Thomasem do minimum, a dotkliwa atmosfera nie będzie Jej więcej ranić i przypominać o sobie. Może tak Jej się tylko wydawało? Piękny sen musi kiedyś dobiec końca. Coś dobrego, co zdarza się w życiu, nigdy nie trwa wiecznie, a podczas swojego trwania przynosi ze sobą wiele niepomyślnych sytuacji. Natomiast co czuł Thomas? Decyzja Emilki wzbudziła w Nim jeszcze większą rozpacz oraz panikę. Współpraca z Aśką nie zapowiadała się ciekawie i łatwo. Jego świat kolejny raz legł w gruzach, o ile mógł jeszcze bardziej. Upadł na kolana i nie mógł się z nich podnieść, a co najgorsze to fakt, że nie miał kto wyciągnąć pomocnej dłoni…

-To i tak nie będzie to samo…- marudził Stefan, podpierając ręce o łokcie. Każdy z Austriaków przywiązał się do Emilki w sposób trudny do wytłumaczenia. Naprawdę stała się siostrą, o którą się martwili i troszczyli o każdej porze dnia i nocy. Ktoś nagle im to odebrał… I wina bez zaskoczenia, spadła na Thomasa, który teraz pustym wzrokiem patrzył przed siebie, wewnętrznie krzycząc i panikując. Niemy krzyk, najbardziej boleśniejszy…

-Nie ma co rozmyślać i rozpaczać- wstała, zacierając ręce, by nie dać łzom zbliżyć się do swych powiek.- Thomas, chodź- ku zaskoczeniu wszystkich zwróciła się do Morgensterna.- Gregor nieźle Cię obił jak widzę. Trzeba coś z tym zrobić, bo inaczej Heinz przestraszy się Ciebie na treningu- dodała, ruszając do kuchni, gdzie znajdowała się apteczka. Wszyscy zgromadzeni odprowadzili ich dwójkę wzrokiem, lustrując każdy, nawet najmniejszy ruch blondyna.

            Wraz z każdym doświadczeniem, kiedy mamy okazję stanąć u progu domu, w którym swoją siedzibę zajmuje strach, stawiamy mu czoła, przez co zyskujemy siłę, odwagę i pewność siebie, choć tak wielu ludziom wydaje się, że stanięcie z ryzykiem oraz strachem twarzą w twarz jest samobójstwem. Przyzwyczajmy się do myśli, że musimy, a nawet mamy obowiązek, robić rzeczy, o których myślimy, że nie mamy szans wykonać. Błędem jest wiecznie bać się i unikać wszelkiego ryzyka, które mogłoby pozytywnie odbić się na nas i naszym charakterze. Zaraz po urodzeniu, ktoś powinien powiedzieć nam, że umrzemy. Że nie znamy dnia i godziny, kiedy to nastąpi. Może wówczas ludzie zaczęliby żyć pełnią życia, nie marnując ani jednej minuty swojego życia.

-Jak się czujesz?- uśmiechała się ze wzruszeniem do błękitnookiego chłopaka, który w Jej oczach z dnia na dzień tylko przybierał na siłach, dodając sił również Jej.

-Świetnie- odpowiedział odwzajemniając uśmiech.- Mógłbym góry przenosić i zupełnie nie rozumiem czemu mnie tu jeszcze trzymają.

-Cierpliwości, Bartuś- poczochrała Jego czuprynę.- Ty chciałbyś wszystko od zaraz. Tak hop i po sprawie, a tak się nie da. Trzeba poczekać i zapracować na swoje.

-No wiem- przewrócił oczami.- Ale ja mam już dosyć tych szpitali… Ty chyba zresztą też, Emi- stwierdził pewnie, przyglądając się postaci rudowłosej.

-Spędzam czas z Tobą. To na pewno nie jest uciążliwe ani męczące- powiedziała karcąco.- Jak mogło Ci to w ogóle przyjść go głowy?- prychnęła ze dwa razy.

-Emilko, ja wiem, że uważasz mnie za kalekę i te sprawy, ale to nie oznacza, że nie widzę co się z Tobą dzieje. Co się stało? Zmizerniałaś w ostatnim czasie. Widzę, że jesteś czymś zmartwiona…- kreślił na Jej dłoni kółeczka.

-A nie mógłbyś po prostu niczego nie zauważyć jak inni?- przewróciła oczyma, siląc się na udawane znużenie.

-Nie da się również przy mnie wywrócić kota ogonem, więc nie odbiegaj od tematu, Emila- pogroził palcem.

-Bartek, nic się nie stało… Jestem po prostu przemęczona tym wszystkim…- skłamała, błądząc nerwowo wzrokiem po wyblakłej ścianie.

-Osobiście, uważam, że pojawił się jakiś chłopak- rzekł, nieudolnie chcąc zakryć na swojej twarzy wyraz bólu i zazdrości, która mimowolnie narodziła się wewnątrz chłopaka.

-Od razu chłopak…- założyła ręce na piersi, krążąc po niewielkiej sali szpitalnej.

-Czyli miałem rację…- powiedział jakby sam do siebie, już nie kryjąc zbytnio smutku, który pojawił się w Jego głosie.

-Pomiędzy nami nic się nie zmieniło- powiedziała, patrząc w błękitne, wręcz przeźroczyste, oczy chłopaka.- Nikt ani nic nie zachwieje mojej równowagi, spokojnie.

-To co mi obiecałaś jest absurdalne, Emi... Skuło Ci to dłonie w kajdany…- mówił smutno.- Nie musisz tego robić… Masz swoje życie. Twoja przyjaźń w zupełności mi wystarczy- próbował wykrzywić swe usta w uśmiech, lecz w ostateczności w ogóle mu się to nie udało.

-Nie rzucam słów na wiatr, tak samo jak nie składam obietnic bez pokrycia- powiedziała stanowczo.- Spokojnie, Bartuś…- złożyła pocałunek na czole chłopaka.- Wszystko się ułoży.

            Ze spotkania z Bartkiem wróciła późnym popołudniem. W Jej głowie ciągle odbijały się słowa Bartka. Obietnica, którą złożyła faktycznie wiązała Jej ręce i pozbawiała szans na przyszłość. Czasu się nie cofnie, a tym bardziej wypowiedzianych słów. Poza tym, czuła się winna pewien dług Bartkowi, który choć w taki sposób mogła spłacić. Mogła wyrzec się własnego szczęścia… Dług musiał zostać wyrównany. Wiedziała także, że ze strony Bartka nic Jej nie grozi. Przy Nim odnajdzie bezpieczny ląd, którego teraz Jej brakowało. Stabilność to coś w życiu, co należy cenić za wszelką cenę, mimo że czasem rutyna może zabijać. Na swój sposób jest ona dobra. Przydatna. Jednego była pewna. Póki w pobliżu będą chłopaki, nie zasmakuje swojego dawnego nudnego, aczkolwiek zrównoważonego życia… I nie myliła się.

-Wiedziałem… Wiedziałem, że i Ty nie jesteś święta!- usłyszała syki Morgensterna, który z bólem patrzył na Nią, nie zważając na obecność swoich kolegów w salonie, gdzie znajdowała się również Emilka.

-Thomas, co Ci się ostatnio dzieje?- bąknęła zirytowana zachowaniem Thomasa. Ona starała się robić wszystko, aby było dobrze, lecz spotkało się to jedynie z niewdzięcznością ze strony blondyna. To również bolało.

-A to, że próbujesz każdemu wmówić jaka to Ty nie jesteś dobra, miłosierna, a w rzeczywistości niczym nie różnisz się ode mnie- powiedział z pretensją.

-Ona nikogo nie zgwałciła- gorzko odezwał się Gregor, który gwałtownie podniósł się na równe nogi, co także spotkało się z reakcją Emilki, która jeszcze szybciej niż Gregor zerwała się z kanapy, przytrzymując szatyna, by nie miał możliwości jeszcze bardziej skrzywdzić Morgensterna, na którego twarzy i tak dostatecznie dobrze widać było konfrontację z pięścią Gregora.

-Za to chciała wykorzystać mnie, żeby sama mogła zbliżyć się do Michaela- słysząc słowa, które padły z ust blondyna, omal nie upadła. Ukryła na chwilę twarz w dłoniach, aby nikt nie miał prawa widzieć uczuć, które malowały się na Jej twarzy. A zwłaszcza Michael… Nikt o tym nie wiedział… Nikt, oprócz pamiętnika.

-Jak mogłeś?!- wrzasnęła, słysząc szybko pulsującą krew w swoich żyłach.- Czytałeś mój pamiętnik!- krzyczała, czując na swoich policzkach łzy.- Jak mogłeś! No jak?!- uderzała pięścią o Jego umięśniony tors, lecz to nie robiło na skoczku większego wrażenia.

-A jak Ty mogłaś czytać mój?- odepchnął Ją od siebie, zawistnym wzrokiem patrząc jak dziewczyna ląduje w ramionach Gregora, który szeptał słowa pocieszenia na Jej ucho.

-Ja mam tylko pamiętnik!- krzyczała dalej.- Nie mam nikogo, komu mogłabym powiedzieć wszystko bez ograniczeń!

-Tak, wiem, wiem- przewrócił oczami.- I prowadząc go chcesz upodobnić się do matki i takie tam bla, bla, bla…- przesadzał i zdawał sobie z tego sprawę. Zraniony został jednak zbyt dotkliwie, aby potrafić panować nad sobą.

-Jesteś dokładnie taki sam jak Ona!- nie nadążała wycierać swoich łez, więc zaprzestała jakichkolwiek prób mających to na celu.- Nienawidzisz mnie tak jak Ona! Masz wszystko i wszystkich gdzieś! Nie liczysz się z nikim ani niczym, również jak Ona!- wszystkie spojrzenia zostały skierowane na osobę Polki.

-Thomas, sądzę, że tym razem przesadziłeś- warknął Manuel.

-A teraz uciekasz- rozległo się ironiczne klaskanie w dłonie Thomasa, który nadal kontynuował ataki wobec Emilki.- Michael, współczuję Ci. Zniszczy Cię tak samo jak mnie- zaśmiał się złośliwie.- Bardzo dobrze, że masz Ją głęboko gdzieś… Teraz czas, aby Ona pocierpiała- nie mogła już dłużej tego słuchać. Najszybciej jak się dała pobiegła do swojego pokoju, spakowała najpotrzebniejsze rzeczy, po czym wybiegła z pensjonatu, zanim ktokolwiek zdążył za Nią pobiegnąć… 

Drogi pamiętniku!

Wszystko stanęło na głowie. Czuję się jeszcze bardziej upokorzona… Michael o wszystkim wie, Thomas coraz bardziej pokazuje swoje w stosunku do mnie, a Bartek został urażony przeze mnie i to chyba dotkliwie…

Czasem mam ochotę to wszystko rzucić… Zrobić to samo co moja matka i nie mieć już problemów. Nie musieć być już nigdy zmęczona tą ciągłą walką, która w życiu czeka na każdym kroku.

Chciałabym w końcu wywiązać się z obietnicy, którą dałam Bartkowi. Może wtedy wszystko straciłoby na wartości… Stało się obojętne, bo wiedziałabym, że i tak wszystko jest dla mnie zakazane, poza zasięgiem.

Tak, taki świat byłby zdecydowanie łatwiejszy. Nie czułabym. Może jedynie jakieś słabe bodźce, które by mnie nie dotykały. Nic poza tym…

Ciekawe, co teraz myśli sobie Michael. Kim ja właściwie dla Niego jestem? Wstydzę się… Wstyd mi własnych uczuć… A już na pewno sposobu w jaki wyszły one na wierzch.

Jak dobrze, że już więcej nie będę na to wszystko skazana… 

♥♥♥

Sobota, 11.07.2015 r.

Złość sprawuje władze nad moim ciałem. Nie umiem nad Nią zapanować. Straciłem wszystko i ta świadomość niszczy mnie i moją osobowość, nie pytając o        zdanie.

Świadomie ranię Emilkę, tylko po to, aby poczuć się lepiej. Udowodnić komuś, a przede wszystkim sobie, że nie jestem najgorszy. Pytanie: czemu padło akurat na Emilkę?

Przecież wiem, że to przeze mnie zdecydowała się na przeniesienie do równoległego skrzydła. Nie chciała wchodzić mi w drogę. Miała rację. Dziś zadałem Jej cios poniżej pasa, kiedy wspomniałem o Jej matce…

Ma podstawy, by sądzić, że Ją nienawidzę… Ale tak nie jest. Mogę przysiąc na wszystko… Ja Ją kocham… 

______________________________

Krótszy rozdział, niżeli poprzednie, wiem... 

Ale obiecuję, że w następnym będzie jakieś tąpnięcie. Obiecuję! ♥ 

Na razie jednak zostawiam Was z tym czymś u góry, co mam nadzieję chętnie ocenicie. :)  Bo przecież oceny to nie tylko same 5 czy 6. :D 
Także teraz, kochane, chciałam Was przeprosić. Nie było mnie jakiś czas na bloggerze, dlatego mam u Was pewne zaległości, jednakże obiecuję, że zostaną one przeze mnie szybko nadrobione. :) 
Zaczął nam się także nowy sezon! Jak pierwsze wrażenia? :D
Stefcio! ♥♥♥

Trzymajcie się tam, moje drogie. ♥