Dziewiąte zaklęcie. ♥

„Są momenty, 

gdy tęcza przestaje błyszczeć kolorami...”

Jest stwierdzenie, że starzy ludzie i najmniejsze dzieci jako jedyni wiedzą jak żyć. Ci, który stoją na samym początku bądź na końcu drogi, którą muszą przebyć, najlepiej radzą sobie z codziennością. Dlaczego tak jest? Przyczyna jest prosta. Każde z nich nie przejmuje się tym, co myślą inni. Są albo za młodzi, by wiedzieć, że ktoś inny może szeptać za ich plecami na ich temat, albo za starzy, by ich to obchodziło. Szkoda tylko, że środkowy odcinek życia ciągnie się za sobą najdłużej, przynosząc najprzyjemniejsze doświadczenia w życiu, poczynając od pierwszych pocałunków, motylków w brzuchu, zauroczenia drugim człowiekiem, a kończąc na tym, że wtedy przejrzewają właśnie na oczy. Widzą prawdziwy świat. Nie taki, jaki nam wcześniej go malowali ludzie wokół nas. Bezproblemowy. Beztroski. Dobry… To wszystko, co Nam wcześniej wmawiano, przerodziło się w przeciwieństwa, powodując, że po pierwszym zetknięciu z tymi doświadczeniami w naszym życiu, nie myśleliśmy nawet o tym, że spotkać może nas coś o stokroć gorszego… 

-Asiu! Asieńsko!- krzyknęła widząc zapłakaną i wręcz zataczającą się alkoholem szatynkę, siedzącą w kuchni. Było wcześnie rano, więc nie sądziła, że kogokolwiek spotka, a nie tym bardziej zapłakaną i zrozpaczoną Aśkę. Szybko podbiegła do przyjaciółki, wyrywając Jej butelkę oraz kieliszek, z którego spijała przeźroczystą ciecz. Dla Emi była to przeźroczysta śmierć. Sądziła, że nie może być nic gorszego niż upijanie się, by zapomnieć o problemach. Że alkohol to początek końca człowieka. Że to właśnie od Niego człowiek znajduje się bliżej dna, bez względu w jak beznadziejnej miał znaleźć się sytuacji.- Co Ty robisz?!- piszczała cicho, nie chcąc obudzić chłopaków.- Aśka! Jak mogłaś aż tak się załatwić?! No jak?!- szarpała półżywą dziewczynę za ramiona, chcąc uzyskać z Nią kontakt.

-Co Ty tu robisz?- ledwo wypełzło z Jej ust.

-Przyszłam się napić- odpowiedziała, zaszokowanym wzrokiem patrząc na szatynkę.

-To napijemy się obie!- rozradowana wyrwała butelkę trunku z ręki rudowłosej. Emi odwdzięczyła się  tym samym, sprawiając, że nie dane było szatynce na długo trzymać w swoich dłoniach przeźroczystej butelki.

-Ja przyszłam napić się wody- udała się do kranu, wylewając zawartość butelki, którą trzymała w ręce. Za swoimi plecami usłyszała tylko cichy jęk ze strony Aśki. Kiedy dokończyła swoje dzieło walki z alkoholizmem, nalała do dwóch szklanek wodę.- Teraz powiedz co się stało- postawiła jedną szklankę przed szatynką, która spojrzała na Nią ze zdumieniem.- No co?- spytała, widząc wyraz twarzy Aśki.

-To takie…- zastanowiła się jak dobrać odpowiednie słowo.- miłe…- dodała niepewnie, patrząc ze skupieniem na wodę w przeźroczystym naczynku, które stało tuż przed Nią.

-Wcale nie- powiedziała pewnie.- Tak robią przyjaciele- dopowiedziała równie pewnie, gładząc dłoń szatynki, która nieustannie drżała. Dziewczyna spojrzała na Nią uważnie, przyswajając słowa, które padły z ust Emilii.

-Thomas- wyjąkała ledwo, po czym wybuchła płaczem, który już od samego początku ich rozmowy się w Niej wzbierał. Wtuliła się w Emi, chcąc chociaż na chwilę znaleźć wytchnienie od myśli związanych z niebieskookim blondynem.

-Nic z tego nie rozumiem- przemówiła, kiedy szatynka uspokoiła nieco swój przeraźliwy płacz, który powodował łzy także w Jej oczach.

-Jestem dla Niego tylko pustą laleczką, rozumiesz?- wyszlochała, ukrywając twarz w dłoniach, które ciągle drżały.- Nikim… Dosłownie nikim… Nie znaczę dla Niego nic… Zero…

-Aśka!- zerwała się na równe nogi.- Przestań tak mówić! Jesteś przebojową, piękną kobietą, która potrafi walczyć o swoje! Jestem pewna, że to co usłyszałaś to tylko jakieś głupie plotki, puszczone w zazdrości- zielonooka przykucnęła obok zapłakanej szatynki. Głaskała delikatnie Jej kolano, próbując przekazać Jej całe swoje ciepło. Energię, której i tak niewiele posiadała…

-Nie, Emi…- wyjąkała.- On sam mi to powiedział. Powiedział, że umówił się ze mną tylko dlatego, żebyś była zazdrosna i zwróciła na Niego uwagę. Powiedział, że nie mam osobowości. Powiedział, że jestem po prostu pustą Barbie…- kolejny raz wybuchła płaczem. Zaskoczona Emilka poderwała się kolejny raz na równe nogi, ukrywając twarz w dłoniach. Każdego… Absolutnie każdego podejrzewałaby o takie zachowanie, ale nie Thomasa… Nie Jego… Nigdy… A jednak. Ci, do których mamy zaufanie, najczęściej zawodzą. Ironia losu?

-Asiu…- zaczęła, wysilając się na naturalny ton głosu, by nadal zachować w nim powagę oraz łagodność w jednym.- On chciałby mieć chociaż ładne opakowanie… Jest jeszcze bardziej płytszy niż On uważa Ciebie, jasne?- spojrzała w zapłakane oczy Aśki.- A tak dla jasności, Ty nie jesteś pusta, moja droga…

-Sama tak kiedyś uważałaś…- wtrąciła, wycierając łzy, które bezwładnie spływały po Jej zaczerwienionych policzkach.

-Wtedy nie byłam sobą. Wszystko co racjonalne przesłaniała mi przeszłość… Nie umiałam wybaczyć, ale Ty mnie tego nauczyłaś- podała paczkę chusteczek przyjaciółce.- Poza tym, z pustakami się nie przyjaźnię. A Ty, Aśka, jesteś moją przyjaciółką, prawda?- uśmiechnęła się subtelnie, widząc, że szatynka spija każde słowo z Jej ust.- A teraz szybko wycieraj nos i musisz iść się położyć. Po pierwsze, musisz mi trochę pomóc podyrygować chłopakami, a po drugie, zanim wejdziemy razem po schodach, trochę wody w rzece upłynie.

-Emi, ale mnie tak strasznie zaczęło zależeć… Już po jednej randce, rozumiesz?- wyszlochała żałośnie.- To jest nienormalne!

-Może to tylko złudzenie…- odpowiedziała nieobecna, wracając do wczorajszej rozmowy z Thomasem, kiedy próbowała wmówić mu dokładnie to samo.- Skup najlepiej uwagę na ludziach, którzy są przy Tobie. Nic nie robią, tylko po prostu są- szepnęła.

-Czyli Ty i Gregor…- powiedziała, patrząc tępo w szklankę wody.

-Gregor?- podniosła zaciekawiona brwi.

-Słyszał wszystko co mówił do mnie Thomas. Pomagał. Był czuły. Delikatny…- wyjaśniła.- Trochę jak nie On…

-Asiu, uważaj, bo ludzie często chcą czegoś w zamian w takich sytuacjach- przestrzegła.- Musisz nauczyć się odróżniać wdzięczność od uczucia…- pogładziła delikatnie Jej włosy.

-A Ty czego chcesz?- zapytała, biorąc sobie do serca słowa Emilki.

-Ja?- uśmiechnęła się subtelnie.- Niczego- odpowiedziała łagodnie.- Może jedynie Twojej przyjaźni…

-Wybacz za to kiedyś…- powiedziała szczerze, widząc, że ich przyjaźń od nowa powoli zaczyna rozkwitać.

-Cii- uciszyła dziewczynę przed powiedzeniem czegokolwiek więcej.- Nie wracajmy do tego. Ból z przeszłości już nie powróci.

-Czemu nie mogę być taka jak Ty?- wyszlochała żałośnie, przytulając się do ciepłego ciała Emi, które wraz z usłyszeniem owych słów drgnęła.- Wtedy byłabym dla Niego idealna… Patrzyłby na mnie, jak na księżniczkę… Królową własnego życia…- szlochała.

-Nie chcesz być taka jak ja, a tym bardziej nie chcesz mieć mojego życia- powiedziała smutno.- Wiem, że Thomas coś tam do mnie czuje, ale to mnie kompletnie nie interesuje… Doceniam, że wyznaje mi wprost tak istotne rzeczy, ale to niczego nie zmieni- wyznała smutno.- Mam nadzieję, że kiedyś zobaczy jakim jestem człowiekiem i zrozumie dlaczego to wszystko idzie takim torem, a nie innym…

-Emi, a co z Bartkiem?- podniosła martwo wzrok, lustrując każdy najmniejszy ruch wykonany przez rudowłosą. Emilka odwróciła wzrok. W końcu się poddała. Zamilkła. Nie walczyła ze sobą. Nie krzyczała jak jest Jej dobrze. Nie płacze, że jest Jej źle, by w końcu oczekiwać na czyjąś pomoc. Po prostu zamilkła, nie mając już siły wmawiać nikomu, że jest dobrze. Że dobrze czuje się z tym co robi. Z tym co mu obiecała. Patrzyła jedynie obojętnym wzrokiem na to, co Ją otacza…- Tak myślałam- tym razem to Ona przytuliła do siebie Emilię.- Milcia, podziwiam Cię, naprawdę… Ale powiedz szczerze… Czujesz coś do Niego?- kolejny raz milczenie z Jej strony. Tym razem spowodowane niewiedzą i niezdecydowaniem. Nie, to nie strach przed podejmowaniem decyzji. To jedynie obawy, że podejmie którąś źle i będzie tego żałowała do końca swojego życia. Żadnych wypowiedzianych słów w końcu nie da się cofnąć.

-Ta rozmowa schodzi na złe tory- otrząsnęła się.- Aśka…- westchnęła.- Jesteś jaka jesteś. Nikt nie ma prawa żądać od Ciebie, abyś do kogoś się upodobniała czy stawała się kogoś sobowtórem. Skoro ktoś tak uważa, nie powinnaś nawet na tego kogoś spojrzeć, bowiem nie zasługuje On nawet na Twoje spojrzenie.

-Ale mi na Nim zależy…- westchnęła bezradnie.

-Rozejrzyj się lepiej wokół ile ludzi czeka właśnie na Ciebie- powiedziała pewnie.

-Ale ja chcę tylko Jego…- ciągnęła dalej, lecz tym razem Jej głos pozbawiony został jakiejkolwiek pewności siebie.

-Nie możesz się tak zachowywać!- naskoczyła na Nią.- Ja chcę, ja chcę… Nie chcesz, tylko jeszcze o tym nie wiesz! Wolisz faceta, przez którego będzie rozmazywał Ci się tylko tusz do rzęs, czy takiego, przy którym zbankrutujesz na samym kupowaniu szminek?- uśmiechnęła się na przymus, by dodać sił szatynce w trudnej dla przyswojenia świadomości.- No już… Koniec płaczu, bo wypłaczesz te swoje brązowe oczęta- szatynka spojrzała na Emilkę z wdzięcznością, kolejny raz wtulając się w Jej ciepło. Dostała zastrzyk energii. Teraz od Niej zależy jak Ją wykorzysta.

            Pamiętajmy o tym, że nie należy uciekać wiecznie od przeszłości. Nie starajmy się uciec od Niej za wszelką cenę. Ona i tak nas dogoni. Co raz zapisało się na kartach historii naszego życia, nigdy nie zostanie z nich nic wymazane, a my przez to stracimy jedynie czas, który przeznaczyć mogliśmy na coś znacznie innego, przydatniejszego. Zatem pamiętajmy o przeszłości, jednocześnie snując plany na przyszłość, ale w tym całym zawirowaniu, nie pozwólmy sobie odebrać życia dniem dzisiejszym. Miejmy świadomość, że jutro jest niepewne. Kruche jak lód. Nie wiemy co przyniesie nam życie. Kiedy wybierze porę na przejście na drugą stronę rzeki. Jedynie chwila, w której żyjemy jest nasza. Nie dajmy się omamić czemuś, co może nigdy nie nadejść…

-Gregor, możemy porozmawiać?- spytała, zaskakując szatyna od tyłu, by ten nie miał okazji ani czasu od Niej uciec. Kolejny raz wymigać się od rozmowy, która nadejść musiała. Do której usilnie dążyła…

-Nie- odpowiedział, ruszając przed siebie szybkim krokiem.

-Od kilku dni traktujesz mnie jak powietrze- ruszyła szybko za Nim, nie zrażając się pierwszym niepowodzeniem.- Nie chcesz rozmawiać ani nawet przebywać w tym samym pomieszczeniu co ja. Co jest?

-Wydaje Ci się- bąknął, jeszcze bardziej podkręcając tempo swojego marszu.

-Zatrzymaj się, do cholery jasnej!- wrzasnęła tak głośno, że sam szatyn zatrzymał się nagle w miejscu, niedowierzająco patrząc na rudowłosą.- To robi się powoli nie do zniesienia. Jeśli masz coś do mnie, powiedz wprost! Wówczas żadne z nas nie będzie wchodzić sobie w drogę. Ale chociaż powiedz o co Ci chodzi, jasne?- mówiła na niemiarowym oddechu.

-Skończ- zażądał, czując bezsilność. Skąd tak nietypowe odczucie znalazło się w tak charakternej osobie, jaką był Gregor? Ironią losu jest fakt, że bardzo często sami nie umiemy rozszyfrować własnej natury. Powinniśmy znać ją najlepiej, tymczasem jednak okazuje się, że jesteśmy ludźmi, którzy nie znają jej w ogóle…

-Nie skończę, póki nie dowiem się czystej prawdy- pewnie dążyła do celu, krok po kroku rozbrajając bombę, która tykała wewnątrz Austriaka.- Skoro grasz takiego drania, dokończ swoje dzieło- powiedziała bezwzględnie, realizując w większej mierze swój plan.

-Nie będę tracił na Ciebie swojego cennego czasu- bąknął, udając, że słowa Polki są dla Niego bez znaczenia.

-Gregor…- westchnęła ciężko, ruszając ponownie przed siebie.- Zależy mi, naprawdę… Chcę się dowiedzieć co robię źle, by nie popełnić tych samych błędów w przyszłości co z Tobą. Powiedz co leży Ci na wątrobie. Zaakceptuję. Wysłucham. Odejdę- powiedziała, delikatnie dobierając każde słowo, które padło z Jej ust. No właśnie. Do tego chciała dążyć w swoim życiu. Do lepszej Emilii. Jej lepszej strony, która nieustannie wymagała szlifowania. Warto być po coś. Być pomocnym. Rozejrzeć się wokół siebie i szukać ludzi, którzy naprawdę potrzebują pomocy. Gdy skupiamy się wyłącznie na sobie, jesteśmy tylko kimś z tłumu. Gdy jesteśmy wrażliwi na ludzką krzywdę, stajemy się powoli prawdziwymi ludźmi, utożsamiając się z zasadą „nic co ludzkie, nie jest mi obce”. Kiedy znajdziemy w sobie na tyle dużo siły, by pomagać innym, automatycznie stajemy się kimś więcej, nawet o  tym nie wiedząc. Wyjątkowymi stajemy się natomiast wtedy, gdy pomagamy, a jednocześnie sprawia Nam to nieopisaną radość.

-Emi…- jęknął, patrząc w szczere oczy Polki.- Daj spokój. Nie przejmuj się mną…

-Jak mogę się Tobą nie przejmować?- zagrzmiała karcąco.- Jesteś kimś ważnym w moim życiu, Gregor- powiedziała szczerze. Przyznała się w końcu przed samą sobą. Przyswoiła, że dopuściła kogoś do swojego serca. Tylko czy nie będzie z tego powodu cierpieć? Najczęściej cierpi się właśnie dlatego, że miało się iść odwagę za tym, czego się chciało…

-Te kilka pocałunków…- pisnął, mając w swych oczach panikę, która zapanowała w całym Jego ciele. Rozprzestrzeniała się jak jad wpuszczony do Jego ciała. Obezwładniała. Dostarczała myśli. Układała scenariusze…- To nic…

-Wiem- oznajmiła łagodnie, co utwierdziło Go w przekonaniu, że Jego obawy było całkowicie niepotrzebne.- Jesteś bratem, Gregor…- podeszła delikatnie, wtulając się w Jego ciepły tors.- Tak traktuję Ciebie, Michiego, Stefana, Manu, Die-die…

-Nie wspomniałaś o Morgim- zauważył od razu, gładząc po plecach rudowłosą, która w dalszym ciągu wtulona była w Jego klatę.

-Thomas sam wszystko zepsuł…- powiedziała, odrywając się od szatyna i Jego uścisku.- Ty wiesz o wszystkim, prawda?- zapytała, widząc zawiedzenie na twarzy skoczka.

-Wiem- potwierdził.- Powinnaś wszystko przemyśleć i nie postępować pochopnie.

-Gregor…- patrzyła na szatyna ze zdziwieniem wymalowanym na twarzy.- Ty potrafisz być człowiekiem…

-Tak, ale tylko po godzinach- przewrócił oczami.- Spróbujesz tylko o tym incydencie komuś powiedzieć to…- uśmiechnął się do Niej promiennie.

-Dobrze, zatem wróćmy do tematu- spoważniała.- Powiedz o co chodzi. Czemu mnie unikasz? Czemu nie chcesz ze mną rozmawiać, kiedy w pobliżu są chłopaki?

-Nie chłopaki- powiedział, by rozjaśnić niektóre sprawy rudowłosej, a jednocześnie nie wydać przyjaciela.- Jeden chłopak. Jeden, pojedynczy organizu- dopowiedział, naprowadzając tok myślenia Emi na właściwe tory.

-Thomas…- powiedziała jakby do siebie, coraz więcej rozumiejąc z postępowania szatyna, który by uniknąć dalszych konfrontacji z Polkę, nagle ruszył przed siebie. Stała na środku ogromnej łąki, nie potrafiąc ruszyć się przed siebie. Patrzyła tempo pod siebie, nie umiejąc pogodzić się z tym, co Ją otaczało. W Jej życiu pojawiła się osoba, która swoim uczuciem, potrafiłaby rozjaśniać każde Jej dnie i noce, jednakże Ona nie czuła tego samego. Wielokrotnie dawała jasno do zrozumienia blondynowi, że ich związek nigdy nie będzie rzeczywistością. Że mogą być znajomymi, kolegami, może przyjaciółmi, lecz na pewno nie partnerami. Jednakże czy zdawała sobie sprawę, że proponując Thomasowi przyjaźń, chciała podarować spragnionemu chleb? Teraz odbierała Jego postępowanie jak obsesję. Doszło nawet do tego, że zabronił Gregorowi kontaktów z Nią… Bolało. Bolał fakt, że myślała, iż może mu ufać. A On? On chciał Jej coś odebrać. Nie chciał Jej prawdziwego szczęścia. Chciał jedynie zapewnić Jej coś, co On odbierał jako szczęście. Niekoniecznie było Jej wizją szczęścia…

-Milcia…- usłyszała głos Gregora, który zmartwiony nie wytrzymał naporu ze strony serca i zawrócił, by sprawdzić stan, w którym znajdowała się Polka.

-Czemu On mnie tak nienawidzi?- spytała gorzko, nadal patrząc w bliżej nieokreślony punkt przed sobą.- Najpierw próbował uniemożliwić mi kontakty z Tobą, później pewnie zrobi to z resztą chłopaków…

-Co Ty opowiadasz?- przysunął do siebie Emilkę.- On Cię kocha, nie nienawidzi. Poza tym to wszystko nie tak wyglądało. Ja nie jestem bez winy…

-Gregor, stop!- podniosła głos.- Nie będę słuchać jak Go usprawiedliwiasz…- podniosła martwo wzrok.- Powiedz, po co były te pocałunki?

-Pogubiłem się trochę, Emi- skłamał, nie spodziewając się takiego pytania ze strony Polki. Cóż miał innego powiedzieć? „Żeby Thomas był zazdrosny”?

-Yhym- mruknęła.- To jeszcze jedna kwestia została Nam do wyjaśnienia- powiedziała tajemniczo.- Jeśli ktoś zrani Aśkę, moim celem życiowym stanie się wykastrowanie osobnika, który tylko odważył się tego dokonać- wycedziła cwanie. Szatyn uśmiechnął się, domyślając się, że szatynka musiała coś wspominać na Jego temat Emilce. Cel zatem został osiągnięty. Ten człowiek ciągle igrał z ogniem, bo czy można inaczej nazwać zabawę z ludzkimi uczuciami?  

            Czasami kogoś brakuje tak bardzo, że nikt inny nie może go zastąpić. Czasami jest tak bardzo źle, że żadne pocieszenia na nic się nie zdadzą. Najgorsze jest jednak przyzwyczajenie, uzależnienie od drugiego człowieka, niemoc kiedy nie ma się go przy sobie. Nie możemy wtedy wytrzymać bez Niego nawet jednej, krótkiej chwili. To najgorsze co można czuć. Ma się wszystko albo nie ma się nic. To aż nie sposób pojąć jak wiele może dawać drugi człowiek. Ile szczęścia. Jak wielką dawkę zwątpienia. Jaką pustkę, gdy go nie ma… Wpatrywał się w sufit, pogrążając się w rozmyślaniach. Próbował stłumić uczucia, lecz wobec nich był zdecydowanie za słaby. Chciał się przeciwstawiać swoim nowym słabościom, lecz i to przychodziło z marnym skutkiem. Przed oczami miał ciągle zawiedzione oczy Aśki, kiedy wmawiał Jej coś, co nie było prawdą. Nie uważał, ze jest pustą laleczką. Nie była typem plastiku, którego szczerze się brzydził, lecz Ona miała osobowość. Odmienną od Jego gustu, ale miała. Udowodniła to wielokrotnie podczas głębokich rozmów, których sporo odbyli. Ale była umowa…. On obietnic zawsze dotrzymywał…. W jednej chwili usłyszał cichutkie pukanie do drzwi. Zerwał się natychmiastowo na równe nogi, sparaliżowanym krokiem pełnym nadziei podążając w kierunku brązowych drzwi. Gdy znalazł się w połowie drogi zauważył, że ktoś wsuwa pod Jego drzwi białą karteczkę zgiętą na pół.

„Zostaw mnie i moje życie w spokoju.

Jeśli masz szacunek do mnie albo chociaż do siebie, nie odzywaj się więcej do mnie, nie nachodź, zostaw w spokoju.

Nie chcę Cię znać, a tym bardziej słuchać Twoich kulawych wyznań. Poznałam się na Tobie, jedynie szkoda, że tak późno…

Zabrzmi banalnie, ale naprawdę myślałam, że jesteś inny…

Jestem w końcu kolejną „pustą laleczką Barbie” w Twojej kolekcji.”

Jego serce zatrzymało się nagle. Niemiarowo oddychał, trzymając kartkę w swoich rękach. Kartkę, która tak wiele potrafi zmienić w Jego i nie tylko Jego życiu. Nie był podpisany autor liściku, lecz On wiedział kim on jest… A raczej Ona… Emilka… Wybiegł szybko na korytarz. Rozglądał się wokół siebie, chcąc ujrzeć rudowłosą, lecz Jej nie było.

-Emi!- krzyczał, sparaliżowanym krokiem podążając w stronę Jej pokoju. Zdecydowanie nacisnął klamkę, lecz drzwi zamknięte były od środka. Ale On wiedział, że Emi jest w środku. Czuł Jej obecność nawet przez drewniane drzwi. Pukał bezsilnie, ciągle wypowiadając Jej imię, prosząc o rozmowę, wysłuchanie… zrozumienie. I miał rację. Ona była obecna w środku. Słyszała rozpacz i obsesję w Jego głosie. Czuła łzy, które spływały po Jego policzkach. Słyszała cichutki szloch, który On sam przed sobą krył. To nie tak, że wcale Jej on nie dotykał. Nienawidziła, kiedy ktoś płakał. Tym bardziej nie z Jej powodu, ale co mogła zrobić? Chciała skończyć ten rozdział w swoim życiu raz na zawsze. By nie powracać… By nie myśleć… By nie dawać żadnemu z ich dwójki złudnej nadziei… Skulona, leżała na łóżku, nie próbując nawet zatrzymywać napływu łez, które z uporem znajdowały ujście u Jej powiek. Tylko przy sobie mogła porządnie się wypłakać. Oczyścić duszę słonymi łzami. Pokazać samej sobie, że nie zawsze musi być najsilniejsza i najdzielniejsza… 

Drogi pamiętniku!

Czyli moja próba dostatecznie przemówiła mu do rozumu? Sprawi w końcu, że przejrzy na oczy i zobaczy, że tak naprawdę nic do mnie nie czuje? Co ja takiego zrobiłam, że to musiało spotkać właśnie mnie?

On mnie kocha –a przynajmniej tak sądzi- a ja straciłam głowę dla innego, który z kolei nie zwraca na mnie większej uwagi. Jest jak brat… To bezcenne uczucie. Wystarczy wyobrazić sobie, że jest przy mnie osoba, którą kocham.

Przytulam Ją do siebie, a Ona odwzajemnia się jeszcze mocniejszym uściskiem. Czuję się najszczęśliwszą osobą na świecie. Mam wszystko czego pragnę, czyli osobę, którą kocham ja i która kocha mnie. Tylko teraz zdaję sobie sprawę, że to tylko wyobraźnia… Wszystko to sobie zmyśliłam. A osoba, którą sobie wyobraziłam, ma mnie gdzieś… Czy ktoś ma tak samo jak ja?

Najgorsze jest to, że przestałam znać siebie samą. Nie wiem co czuję, nie wiem nawet co wiem, a co nie.

Zastanawia mnie czy moja miłość jest prawdziwa, czy jest tylko zakochaniem. Niby w słowach nieistotna różnica, lecz w praktyce jest jedną z najważniejszych.

Zakochanie jest trudną do opanowania obsesją, która zajmuje cały nasz czas i przestrzeń, którą posiadamy. Zagnieżdża się w mózgu, ale swego ujścia szuka w ciele. A miłość? Miłość pojawia się później. Rzadko kiedy jest inaczej. Absorbuje w całkiem inny sposób. Nie jest namiętnością obecnej chwili. Miłość jest spojrzeniem w przyszłość…

A takiego spojrzenia nie ma w moim i Thomasa przypadku. Przynajmniej nie z mojej strony. Jak mam mu wytłumaczyć, że nie chcę mieć z Nim nawet nic do czynienia? Zranił Aśkę i to w niesamowity sposób. Jeszcze nigdy nie widziałam Jej tak pijanej i tak zapłakanej…

A Gregor? Gregor ostatecznie otworzył mi oczy jakim jest człowiekiem. Mam wrażenie, że On się mści. Mści za nieodwzajemnione uczucia. Chce odciąć ode mnie osoby, na których mi zależy. Kto następny? Stefcio? Manu? Michi? Die-die?

Na każdym z nich mi w końcu zależy. Na każdym, lecz nie na Thomasie. Zepsuł to wszystko… Zepsuł… On sam… Przesadził i to grubo. Nie chcę Go więcej znać. Nie chcę… Mimo że przez Niego teraz dławię się własnymi łzami. To minie. Satysfakcja, że uprzedziłam Jego zamiary- zostanie. 

♥♥♥

Poniedziałek, 06.07.2015 r.

Ona nie chce mnie znać. Brzydzi się mną. Nienawidzi mnie. Ma mnie za kogoś, kim nie jestem. Ma rację. Wszystko spieprzyłem! Ona mi ufała. Ufała i uważała za kogoś… A teraz? Teraz potrafiłem doprowadzić do tego, że Emi mnie nienawidzi, ja kocham Ją jeszcze bardziej, a przez to będę Ją tylko ranić. Nic więcej. Doszedłem do wniosku, że muszę przestać. Skończyć z ciągłym deklarowaniem Jej czegoś w co Ona nie wierzy. Czego nawet nie chce. Czym się brzydzi… A brzydzi się mną… Spróbuję jutro. Wiem jedno. Nie mogę dopuścić do tego, że Ona straci ze mną kontakt. Bez Niej nie przeżyję. Nie będę umiał żyć bez Jej uśmiechu. Uśmiechu, za którym kryje się największa życiowa porażka, największy ból i największa miłość… Moja miłość. Zatem mam już plan. Jutro, kiedy pojedziemy nad jezioro, zagadam do Emi. Nawet, kiedy nie będzie chciała rozmawiać, muszę Ją do tego zmusić. Załagodzę sytuację. Powiem coś wbrew sobie, ale co tam… Nie dopuszczę, by cierpiała przeze mnie. By bała się wyjść spokoju w obawie, że zobaczy mnie na korytarzu. To Ona jest tutaj najważniejsza. Tylko dlaczego to ja zawsze muszę mieć pod górkę? Chciałem być kimś, kto usiądzie obok i wysłucha Jej bez otwarcia ust. Być kimś , kto przytuli, kiedy zobaczy chwiejącą się łzę na koniuszku Jej rzęs. Być kimś, kto zawsze będzie do Jej stronie, chociaż dokonywałaby najgorszych decyzji i popełniała największe błędy świata. Ona tego jednak nie docenia. Nie zdaje sobie sprawy z tego, co chcę Jej ofiarować. To boli, bo mam najszczersze chęci, które ciągle są odtrącane. Jak będzie jutro? Dam radę zrobić coś tak strasznego?

_______________________

Z cyklu- „dziuro-zapychacz pierwszej klasy”. Niby nieunikniony element każdego opowiadania, ale i tak dziwnie jest oddawać w Wasze ręce coś, co praktycznie nie posiada w sobie większego sensu. Wybaczycie?

W następnym, obiecuję więcej kontaktów na linii Emi- Thomas oraz Gregor-Thomas. :)

Jeśli czytacie, oczywiście komentujcie!