Drugie zaklęcie. ♥

„Brakowałoby mi Ciebie nawet, gdybym Cię nie poznała.”

-Dzień dobry!- usłyszała, schodząc schodami w dół z zamiarem udania się do kuchni i ugaszenia swojego pragnienia, które męczyło niemiłosiernie Jej wątłe i zmęczone ciało.

-Ciii…- zareagowała natychmiastowo, chwytając się za głowę, mierzwiąc przy tym swoje nieskładnie poukładane włosy.- Dziś nawet słońce świeci za głośno- jęknęła, otwierając lodówkę.

-Czyżby grypa alkoholowa?- szatyn usiadł na blacie kuchennym, który znajdował się tuż obok lodówki. Zmierzyła Go złowieszczym spojrzeniem.

-Zamknij się- wykrzesała z siebie siłę na to, aby złośliwym tonem głosu, odgryźć się Austriakowi.- Czy to normalne, że ja słyszę jak mi włosy rosną, a Wy jesteście rześcy, wypoczęci i popaprani jak zawsze?

-Tak- w kuchni zabrzmiał głos Thomasa.- Masz słabą głowę. To tyle.

-Cienias- rzucił Jej do ucha nadal blisko siedzący Niej, Gregor.

-Śmiej się z mojej słabej głowy, a ja najzwyczajniej jestem ekonomiczna- powiedziała poważnie, łykając łyk zimnej wody.- Wydaję mniej, bawię się równie dobrze jak Ty, a i nawet moja wątroba pozostaje zdrowsza- zażyła kolejny łyk orzeźwiającego, przeźroczystego płynu.

-Dosyć tego dobrego- z krzesła podniósł się Michael.- Idziemy na trening. Najwyższy czas na poranne rozbieganie.

-Trening?- zapytała zdezorientowana, mierząc twarze Austriaków, którzy powoli podążali w kierunku wyjścia.- Jesteście sportowcami? Co trenujecie? Czemu wcześniej się nie chwaliliście?- mówiła zaskoczona.

-Nie pytałaś czym się zajmujemy- usprawiedliwił Thomas.

-W takim razie co trenujecie?- zapytała zaciekawiona, zbliżając się nieznacznie do Austriaków.

-Skoki narciarskie- odpowiedział spokojnie Michael, posyłając serdeczny uśmiech Polce.

-I Wy się nie chwalicie?!- pisnęła.- Zdajecie sobie sprawę, że jesteście samobójcami?

-Nie przesadzaj- Gregor machnął ręką.- Idziesz z nami?

-Tak!- odpowiedziała wesoło, jednocześnie wbiegając na górę po schodach.

-Zdechnie nam po drodze- burknął Gregor, który cały scenariusz dokładnie opracował w swojej głowie.

-Prędzej Ty zdechniesz, Schlierenzauer- krzyknęła ze swojego pokoju.- Jestem gotowa- zbiegła szybko po schodach z zadowoleniem wymalowanym na twarzy.

To zadziwiające jak człowiek potrzebuje człowieka. Ale aby bezgranicznie komuś zaufać potrzeba zarówno odwagi, jak i siły. Zawsze trzeba brać pod uwagę, że zamiast wzlecieć, możemy upaść… Upaść i to bardzo nisko. A wtedy dla zranionej duszy na próżno szukać lekarstwa. Potrzeba jedynie czasu, aby zadane razy zamieniły się w blizny, których ślad już nigdy nie zniknie. Dzielić człowieka może wiara, pochodzenie, styl bycia, ale łączyć zawsze będzie potrzeba miłości, bliskości, zrozumienia i ufności. Ale jak znaleźć odpowiednią osobę, której możemy zaufać? Na świecie, czy w otoczeniu, który nie pasuje do naszych myśli. Nie chciała brać już udziału w tej grze. Patrzyła na tą całą nienawiść, którą ludzie ciągle okazywali. Patrzyła na kamienie, którymi ludzie ciągle rzucali. Nie chciała tego czuć. Nie chciała na to patrzeć.

-I Wy tak codziennie musicie biegać?- zatrzymała się obok dużych rozmiarów drzewa, wydychając sporą ilość powietrza w swe płuca.

-Żeby tylko raz dziennie- obok Niej zatrzymał się Michael, upijając łyk wody z plastikowej butelki.

-Nie chciałoby mi się- zaśmiała się, lekko marszcząc nos.- Po co właściwie tutaj przyjechaliście? Nie lepiej byłoby potrenować na jakiejś skoczni czy coś?

-Trzeba przygotować się też fizycznie- wyjaśnił spokojnie Morgi.- A przyjechaliśmy tutaj, bo taki był plan treningowy trenera. Nie mamy na to zbyt wielkiego wpływu… Jedynie reszta naszego teamu została w Austrii, bo potrzebowała innych indywidualnych zajęć.

-Cześć, Emi- rozległ się cienki głos, a po chwili zza gąszczu drzew, wyłoniła się smukła, wysoka i brązowooka szatynka. Cała piątka w tym samym momencie obejrzała się za siebie.

-Cześć- rzuciła z niechęcią. Znała dziewczynę, która stała obok Niej. Która normalnie by Jej nawet nie zauważyła. Z którą kiedyś się przyjaźniła… Nie ma reguł, przy których pozyskuje się albo traci przyjaciół. Jest tylko przypadek, który stawia dane osoby na drodze, a reszta zależy już tylko i wyłącznie od nas samych.

-Może przedstawisz mnie swoim przyjaciołom?- zapytała, patrząc intrygująco na Austriaków, którzy stali jakby wryci, bacznie śledząc każdy zwinny i pełen kobiecości ruch szatynki.

-Nie widzę takiej potrzeby- warknęła drażliwie, obserwując to, co dziewczyna robiła z ciałami chłopaków. Czyniła z nich swoich poddanych. Miała nad Nimi władzę, której nie potrafiła pojąć sama Emilia.

-Gregor- wyrwał się pierwszy szatyn, ujmując delikatną dłoń dziewczyny i składając na niej subtelny pocałunek.

-Dobra, Aśka, to jest Stefan- wskazała na bruneta.- To Michael- zbliżyły się nieznacznie do niebieskookiego blondyna.- A ten tutaj to Thomas. Chłopaki, ta tutaj, to Aśka- podniosła swój głos, by każdy z Austriaków mógł Ją usłyszeć.- Teraz możemy biec dalej- ruszyła truchtem przed siebie, nie oglądając się za siebie.

-Emi! Zaczekaj- odezwał się Gregor, który cały czas znajdował się w bliskiej odległości od Aśki.- Wpadnij do pensjonatu wieczorem. Będzie fajnie- mrugnął do szatynki, która tylko zalotnie się uśmiechała.

-Zostańmy jeszcze na chwilę- Stefan usiadł na jednym z pni i z zachłannością pożerał wzrokiem szatynkę, której uśmiechy zmieniły swojego adresata na Stefana.

-O tak- zgodził się Gregor, który zajął miejsce u boku Stefana.- Stefcio po raz pierwszy mówi mądrze- nie zatrzymała się. Nadal biegła wolnym truchtem, dając wyraźnie znak, że chłopaki wrócą z Nią albo bez Niej. Bez słowa ruszyli za Nią tylko Michael oraz Thomas.

-Oni przecież zgubią się w tym lesie- powiedział Thomas, doganiając dziewczynę.

-Trudno. To już nie moja sprawa- burknęła oschle.

-Czyżby ktoś tutaj był zazdrosny?- Thomas zatrzymał się, dając lekką sójkę w bok Polce, nieustannie goszcząc na swej twarzy promienny uśmiech. Emilia parsknęła sarkastycznym śmiechem.

-Śmieszny jesteś, chłopczyku- rzuciła, podkręcając swoje tempo, by dogonić Michaela, z którym wróciła do domu i spędziła wspólne południe. Lubiła Jego towarzystwo i słodki, nieśmiały uśmiech. Uwielbiała długie, niewyczerpane i głębokie rozmowy z Nim. W pewien sposób przyciągał Ją. A może po prostu szukała spokoju i szczęścia wewnątrz siebie? Lecz Ona była wielkim labiryntem i teraz sama w nim błądzi, ponieważ zapomniała kłębka nici, który bez problemu pozwoliłby Jej wydostać się z labiryntu. Ale nawet z błądzeniem było Jej dobrze. Dlaczego? Bo wiedziała, że kiedyś, niewiadomo jeszcze kiedy, dojdzie do celu. W końcu to jeziorem łez, dopływa się najczęściej do oazy spokoju ducha…

        -Chłopaki, gdzie jest Thomas?- zapytała, wnosząc ciepłe, szklane naczynie do jadalni.- Jest przecież kolacja…- mówiła, rozglądając się wokół siebie, poszukując wzrokiem niebieskookiego blondyna.

-Zadzwonił jakiś telefon i zaraz po tym wyszedł jakiś struty- powiedział Gregor, wyrażając wyraźny niepokój o swojego przyjaciela. Westchnęła.

-Wy jedźcie, a ja pójdę Go poszukać- powiedziała, ubierając na siebie cienki sweter. Obawiała się spotkania z Austriakiem. Bała się, że nie będzie potrafiła z Nim rozmawiać. Że mogło stać się coś takiego, po czym Jej samej będzie trudno się podnieść. Ale dlaczego? Tak bardzo przywiązała się do tych chłopaków? Czy jest to zadanie wykonalne w tak krótkim czasie? Serca nie da się zrozumieć. To ono decyduje za nas. Rzadko kiedy jesteśmy w stanie zastąpić go rozumem. Mimo że wiemy, iż tylko jeden wybór jest słuszny…

-Co tutaj robisz?- zapytała, dostrzegając siedzącego chłopaka nieopodal małego stawu. Gwiazdy tej nocy świeciły zaskakująco jasno. Księżyc w całej swej krasie, rzucał delikatne promienie na zmartwioną i wykrzywioną w bólu twarz skoczka. Trudno było Jej patrzeć na Jego cierpienie. Ciężko wydusić z siebie jakiekolwiek słowo, kiedy ma się świadomość, że każde wypowiedziane słowo może zranić drugą ze stron. Nawet wtedy, kiedy zrobimy to nieświadomie…

-Myślę- odpowiedział ochryple, nie patrząc ani razu na dziewczynę. Pochłonięty był swoim własnym światem. Dokładnie analizując i rozważając ewentualne scenariusze… Scenariusze, których i tak nie jest w stanie przewidzieć…

-Nad czym, jeśli mogę zapytać?- usiadła obok Austriaka, uważnie przyglądając się Jego bladej twarzy, która pozbawiona została wigoru, którego jeszcze niedawno posiadała nawet nadmiar.

-Życiem- powiedział z zadumą, rzucając malutkim kamykiem o taflę wody, w której odbijał się księżyc, tworząc magiczną poświatę, która w niezwykły sposób rzucała swój blade światło na ich twarze.

-Fotografujesz?- zwróciła uwagę na aparat, który blondyn trzymał w ręce.- Myślałam, że to Gregor u Was robi za fotografa. Widziałam Go parę razy jak robił zdjęcia, ale po Tobie bym się tego nie spodziewała- uśmiechnęła się delikatnie, nadal patrząc przed siebie. Magia chwili. To zaczęło ogarniać ich dwójkę.

-Nie interesuję się tym- powiedział, zachowując swój ochrypły ton.- Gregor twierdzi, że należy fotografować każde swe myśli.

-Nie rozumiem- spojrzała na blondyna, który nadal był wpatrzony w staw przed Nimi.

-To jest tak, że każde doświadczenia i myśli z tym związane, należy zatrzymać w swojej głowie. Nie tylko te najcenniejsze czy najpiękniejsze, lecz te, które ranią i nieustannie bolą, także.

-Po co przypominać sobie coś, co nas rani?- wyszeptała, z uwagą wychwytując każde słowo chłopaka.

-Po to, aby nie zapomnieć i drugi raz nie popełnić tych samych błędów- spojrzał na Polkę przez zaszklone oczy. Zastanawiał się ktokolwiek nad rolą łez w naszym życiu? Każdemu kojarzą się z cierpieniem, stratą, bólem, lecz niewiele ludzi zdaje sobie sprawę, że przynoszą one ulgę, ponieważ przez załzawione oczy nie widzimy niuansów, a rozmyty świat, ma więcej barw… Szkoda, że to tylko chwilowe złudzenie.

-Czasem po prostu nie da się uniknąć, popełnionych wcześniej, błędów- powiedziała łagodnie, zerkając na blondyna kątem oka.- Poza tym, sądzę, że Ty nie mógłbyś popełnić błędów, które mogłyby zranić kogokolwiek. Jeśli były to błędy dotyczące konkretnej osoby, później doświadczenia sprawią, że będziesz dwa razy myślał nad jednym słowem, gestem, czy ruchem, który wykonasz.

-Skąd wiesz, że nie mógłbym nikogo zranić?- Jego zaszklone oczy zaświeciły nadzwyczajnym blaskiem. Widziała Jego twarz i wiedziała, że potrzebuje teraz rozmowy. Czy z Nią? Nie wiedziała… Chciała chociaż spróbować. Pomóc. Okazać serce.

-Nie jesteś taki- powiedziała pewnie.- Znam Cię dopiero dwa dni, ale zdążyłam zaobserwować kilka Twoich cech. I delikatność… Tego posiadasz najwięcej.

-Wdałem się w romans z naszą fizjoterapeutką- powiedział na jednych wydechu. Otworzył się. Sam nie wiedział w jaki sposób. Dotychczas nie potrafił rozmawiać o tym sam ze sobą…- Niby kilka chwil zapomnienia, a zniszczyło wszystko. Rozstałem się z moją wieloletnią partnerką oraz córeczką… Widuję Ją co weekendy, ale to i tak za mało… Zwłaszcza, kiedy wyjeżdżam na zawody…

-Najważniejsze jest to, żeby pogodzić się z błędami, które sami popełniliśmy. Choć byłyby to najgłupsze głupstwa, tak trzeba, aby móc ruszyć do przodu- wzięła w swe dłonie aparat, który przed momentem spoczywał na kolanach Austriaka.- Kasuję każde zdjęcie z dziś- wyjaśniła, widząc pytający wzrok chłopaka.- Nie należy kolekcjonować złych chwil. Ba, nawet tak nie można- wywróciła oczami.- Z Gregora kiepski psycholog i nie pomyślał, że coś takiego może uniemożliwiać normalne funkcjonowanie na co dzień.

-Chciał dla mnie dobrze- wydukał, odbierając z ręki dziewczyny aparat.- Emi, ale tutaj nie chodzi o to, że nie mogę się pogodzić… Dziś dzwoniła do mnie mama Kristiny i powiedziała, że Kristi ma zamiar przeprowadzić się z małą do Hiszpanii. Rozumiesz co to znaczy?- ilość łez w Jego oczach jeszcze bardziej się powiększyła.- Już teraz mam mało czasu dla Lilly a co będzie, kiedy wyprowadzi się z Austrii?- na chwilę ukrył twarz w dłoniach, by uwolnić parę łez spod swoich powiek.

-Porozmawiaj z Kristiną- powiedziała pewnie.- Jest matką i chce szczęścia swojego dziecka. Wiadome przecież nie od dziś, że dziecko potrzebuje dwójki rodziców…

-Ona przeze mnie chce wyjechać- wycedził przez zaciśnięte zęby, rzucają kolejny kamyk o taflę wody.

-Thomas, przestań- warknęła.- Uważasz, że…

-Wszystko w Austrii kojarzy Jej się ze mną- przerwał, nie panując już na tonem swojego głosu, który był tak głośny, że można było zaliczać go do krzyku.- Minęło już trochę czasu, a Ona nadal nie jest w najlepszej formie… Matko, co ja narobiłem…- ponownie ukrył twarz w dłoniach.

-Nadal jestem zdania, że powinieneś z Nią porozmawiać- powiedziała stanowczo, wstając na równe nogi.- Tylko szczerze, Thomas. Szczerze…- wyszeptała, słyszalnie tylko dla ucha blondyna.- Zwłaszcza, że masz o co walczyć.

-Dziękuję- powiedział niespodziewanie, malując na twarzy dziewczyny wyraźne zaskoczenie.- Wysłuchałaś i doradziłaś. A co najważniejsze to pomogłaś.

-Przestań- oznajmiła krótko.- W niczym nie pomogłam. Jestem całkowicie obcą Ci osobą, więc nic dziwnego, że łatwiej było Ci powiedzieć o niektórych rzeczach mnie, niż na przykład Gregorowi. Takie jest życie- z błyskiem, spojrzał na stojącą przed Nim dziewczynę. ‘Jestem całkowicie obcą Ci osobą’… W takim razie dlaczego czuł, że zna Emilkę lepiej niż siebie samego? Czemu była tak bliska Jego duszy i sercu? Czemu tylko Ona potrafiła jakkolwiek ulżyć Mu w cierpieniach i mękach, które przed momentem przechodził?

-Mówiłaś, że warto kolekcjonować tylko najcenniejsze chwile, tak?- Emilka kiwnęła potwierdzająco głową.- W takim razie chcę zrobić sobie z Tobą zdjęcie- westchnęła, wywracając oczami.

-No dobrze- zgodziła się, uśmiechając się szeroko do aparatu. Klika minut rozmowy… Jeden moment… Kilka nic nieznaczących chwil… Słowa wypowiedziane sercem… Swoboda i brak blokad. Bezwstyd i kompletne obnażenie się ze swoich uczuć czy doświadczeń z przeszłości. Tak podsumować można ich spotkanie.

-Dziękuję za zdjęcie- powiedział, siląc się na uśmiech. Jak wyszło? Udało się. Udało się nie tylko uśmiechnąć, lecz także przywrócić nadzieję, że jednak nie wszystko jest stracone. Że są szansy… Że jedna rozmowa ma wielki wpływ na przyszłość.

-A teraz chodź- odwróciła się na pięcie, ruszając przed siebie.-Kolacja jest już pewnie zimna.

-O ile chłopaki cokolwiek mi zostawili- wysapał, doganiając dziewczynę.

-Znając życie to wszystko zjedli sami- przyznała.- Jednak, podejrzewam, że Ty sam byś niczego nie przełknął, więc nie jest tragicznie- uśmiechnęła się łobuzersko.

Otworzyć się. Obnażyć z uczuć. Przed kim? Przed całkiem obcą osobą. Ironia losu, że zawsze tak jest nam najłatwiej? Jednakże, czy można podejść do przypadkowo napotkanej osoby i zacząć zwierzać się im z naszych problemów? Należy trafić na tego właściwego. Tego, który nie wyśmieje czy zbagatelizuje nasze problemy. Nierealne jest zobaczyć strach, ból albo rozpacz w oczach drugiej osoby, samemu mając zamknięte powieki. Ale czy tylko oczy są nam najbardziej potrzebne? Wiadomo nie od dziś, że najlepiej patrzy się sercem. Dlatego też, mając szeroko otwarte serce potrafimy patrzeć nim tam, gdzie wzrok nie sięga oraz osuszać łzy, nawet bez słów, które często są zbędne w wielu sytuacjach naszego ludzkiego życia.

        -Mam popcorn!- wpadła do salonu, zajmując swoje miejsce na kanapie, pomiędzy Stefanem a Michaelem. Wieczór spędzony w towarzystwie Austriaków, przyprawiał Ją o uśmiech na twarzy. Zawsze był lepszy od wizji samotnego wieczoru, wpatrując się w sufit i myśląc o przyszłości… O ile jeszcze jakaś Ją czekała.- Jaki film wybraliście?- zapytała, pakując do swej buzi porcję popcornu.

-Jakąś komedię romantyczną- oznajmił Gregor, który dokładnie oglądał płyty, nadal zastanawiając się nad wyborem właściwego filmu.

-Że co?!- w salonie rozległo się jąknięcie każdego ze zgromadzonych tam ludzi.

-Asia lubi takie rodzaje filmów- usprawiedliwił się, widząc zaskoczone i nieco zaszokowane spojrzenia towarzyszy na swojej osobie.- Tak w ogóle, to powinna już być- zerknął na zegarek.

-Dla Niej to już mogę obejrzeć jakąś nędzną komedię romantyczną- westchnął rozmarzony Stefan, sięgając do miski po popcorn, którą na swych kolanach trzymała Emilia.

-No to ja muszę się szybko ulotnić- powiedziała pewnie, opadając bezwładnie na miękkie oparcie kanapy. W tej samej chwili pomieszczenie zostało napełnione dźwiękiem dzwoniącego dzwonka do drzwi, a już za moment przed chłopakami stanęła Aśka, która z uśmiechem patrzyła na całkowicie oddanych Jej chłopaków.- To ja spadam- powiedziała, właściwie sama do siebie, gdyż każdy z nich, wraz z przybyciem szatynki, przestał zwracać uwagę na obecność Emilii. Ze stoickim spokojem odłożyła półmisek na szklaną ławę, po czym ślamazarnie powędrowała do swojego tymczasowego pokoju w pensjonacie, gdzie opadła ciężko na łóżko, zastanawiając się nad sensem tego wszystkiego co Ją otacza. 

Drogi pamiętniku!

Znowu wróciła… Tylko po co? Teraz nawet przezbywanie się z Gregorem stało się niemożliwe. A przyznam, że pokochałam te nasze niektóre złośliwości.

Może za szybko się przywiązałam? Zbyt szybko zaufałam czemuś, co i tak niedługo zniknie w cieniu zapomnienia i tęsknoty, za czymś, czego na dobrą sprawę nigdy nie miałam?

Chyba raz poczułam pewnego rodzaju wolność i za bardzo przywiązałam się do tego uczucia… Po co mi to było?

Co teraz mam robić? Tkwię w pułapce bezradności, mając ręce skute w kajdany.

Nie dorosłam jeszcze do życia. Takie wnioski wysuwam, obserwując niektóre zjawiska, które powoli zaczynają być rutyną na tym świecie.

Czy istnieje taka możliwość, że pochodzę z całkowicie innej epoki?

Że doceniam wartości, które dla innych są bezwartościowe?

Że mam zbyt wielki sentyment do rzeczy, do których inni nie przywiązują większej wartości?

Zaczęłam się bać… Bać straty. Uświadomiłam sobie to dopiero, kiedy Aśka bezkarnie wtargnęła w moją codzienność, która miała trwać całe, okrągłe trzy tygodnie.

Wstyd się przyznać, ale zrobiłam się zazdrosna. Zagrożona. Nie mogę i nie potrafię zrozumieć tego, co ogarnia moje ciało i umysł.

To posiada nade mną ogromną kontrolę. Jestem bezsilna wobec tej siły. I kiedy próbuję się wyrwać, staram się być bezuczuciowa, inna niż zazwyczaj, bańka i tak pęka, zostawiając mnie samą pośród pobojowiska, wołającą o pomoc, która i tak nie nadciąga.

Jestem sama pośród gruzów. Bez sił. Zraniona. I co dziś postawiło mnie na nogi? Co przyczyniło się do odbudowania mojego świata?

Rozmowa z Thomasem… Widziałam w Jego przeszywającym spojrzeniu tak ogromny ból, który potrafił obezwładnić nawet moje serce… Wówczas, wszystko wokół przestało istnieć.

Byłam ja, Thomas i Jego problemy, które czekały na jakieś racjonalne rozwiązanie. Zdawałam sobie sprawę, że nic nie mogę zrobić. Że nie zaradzę Jego problemom, ale to był mój cel. Chociaż najmniejsze zminimalizowanie Jego problemów. Jak w rodzinie… Czemu zaczęłam postrzegać obce mi osoby jako rodzinę? Nie znam ich. Nie poznam, bo nie da się poznać człowieka w ciągu trzech tygodni… Szkoda, że tylko teraz potrafię myśleć trzeźwo i racjonalnie. To wszystko jest takie trudne. Za trudne na moją głowę. Jestem żałosna… Przynajmniej do tego otwarcie potrafię się przyznać.

-Co robisz?- usłyszała znajomy Jej głos, który wyrwał Ją z rozmyślań i dalszych refleksji, które przelewała na papier. Uśmiechnęła się ciepło do gościa, chowając jednocześnie swój pamiętnik pod poduszkę.

-Chodź-zrobiła miejsce obok siebie.- Nie oglądasz filmu z chłopakami i Aśką?- zapytała, nieco zdziwiona faktem, że jednak ktoś zauważył Jej nieobecność.

-Nienawidzę komedii romantycznych- powiedział, zajmując swe miejsce przy boku Polki.- Poza tym, nie będziesz tutaj sama siedzieć- położył się na łóżku z zamiarem spędzenia reszty wieczoru z Emilią.

-Może ja lubię samotność- położyła się tuż obok Niego, zastanawiając się nad sensem wypowiedzianych wcześniej przez Nią słów. Lubiła samotność? A może po prostu przyzwyczaiła się do jej obecności w swoim życiu?

-Nikt nie lubi samotności- oznajmił pewnie.

-Zawsze mogę być wyjątkiem- powiedziała cwanie, nadal zastawiając się nad tym, czy bycie samotnym wilkiem Jej odpowiada. Może warto zmienić poglądy i przyzwyczajenia, aby przestać w końcu być sama? Ale wówczas wyrzeknie się samej siebie…

-Każdy jest na swój sposób wyjątkowy- powiedział z zadumą, sprawiając, że Polka z jeszcze większą zachłannością zaczęła lustrować każdy, nawet najmniejszy, gest Austriaka.

-Michi, może zrobimy sobie własny wieczorek filmowy?- zaproponowała, siadając po turecku.- Tak na przekór tamtym, jakiś dobry horror?

-Zgoda- usłyszała, a zaraz po tym rozentuzjazmowana poczłapała do kuchni, aby przygotować popcorn na wspólnie spędzony z Michaelem wieczór, w którym i tak najmniej było oglądania filmów. Najwięcej czasu zajęły im niekończące się rozmowy, które pochłaniały ich całych. A nie tylko… Drobne, aczkolwiek czułe gesty, nie pozostawały całkowicie bez znaczenia. Gesty, zwiastujące początek czegoś. Czegoś istotnego. Być może najważniejszego. Pytanie: dla kogo i jakie będą tego konsekwencje?

____________________________

Dajcie jeszcze chwilę, chwileczkę na rozkręcenie akcji. Na razie idzie to tak nie inaczej, ale taki urok początków…

Dziękuję za słowa wsparcia pod poprzednim rozdziałem. Wiele one znaczą. Oj, wiele…

Jestem dumna, że mam tak wspaniałe czytelniczki. ;*

A tak w sprawach bardziej typowo organizacyjnych, rozdziały publikować będę w każdą niedzielę. :)